ειναι ενα κειμενο που χαρακτηριζει πολλους ελληνες του εξωτερικου και χαιρομαι που ειναι το δευτερο που πετυχαινω στη λαιφο. Γιατι αντικατοπτριζει την εικονα των ελληνων που εχουμε βγει εξω ξεκινωντας απο μαστερ και ψαχνουμε την τυχη μας και ολη αυτη η διαδικασια ειναι μακριααα επωδυνη και πολυ ψυχοφθορα. Γιατι οσοι "φιλοι" αφησαμε πισω νομιζουν πως στο εξωτερικο κανουμε ζωαρα και αποκρινονται" μη μιλας και συ" μια χαρα εισαι εκει. Δεν ειναι ετσι. Η ανασφαλεια, οικονομικη και επαγγελματικη ειναι πολλαπλασια ειδικα οταν παραλληλα σου λειπουν οι δικοι σου ανθρωποι που δεν ειναι διπλα σου να σε στηριξουν. Και αυτο αυξανει την καταθλιψη και την απελπισια και εκει καπου λες "οχι ηρθα να μεινω και θα μεινω ρε γαμωτο" και ξυπνας αλλο ενα πρωι περιμενοντας τα εισερχομενα με χαμογελο. Παντα πρεπει να χαμογελαμε στο τελος, κανενας δρομος δεν ειναι στρωμενος με ροδοπεταλα.