Κατά τη γνώμη μου υπάρχει βάση για συγκρίσεις ανάμεσα στους δύο πολιτικούς. Τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Σαμαράς εφάρμοσαν αποφάσεις που έκαναν πολλούς να αναρωτηθούν αν όντως σκέφτηκαν τις συνέπειες τους πριν τις πάρουν. Ο Ερντογάν αφενός στήριξε τη βίαιη καταστολή ειρηνικών και «πράσινων» διαδηλώσεων τη στιγμή που (θεωρητικά) επιδιώκει να επιδεικνύει ένα προοδευτικό προφίλ για την Τουρκία με απώτερο σκοπό την ένταξή της στην ΕΕ. Ο Σαμαράς αφετέρου προχώρησε στο συνοπτικό κλείσιμο του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα της χώρας μας με μια εξόχως συμβολική κίνηση που παρέπεμπε σε πρακτικές άλλων εποχών (ή/και καθεστώτων). Το κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι ήξεραν ότι θα είχαν τη στήριξη σημαντικού μέρους της κοινωνίας. Δες την υποδοχή που έλαβε ο Ερντογάν από υποστηρικτές του στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης όταν επέστρεψε από την Αφρική λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων. Από την άλλη δες πόσοι υποστηρίζουν, με χαιρεκακία πολλές φορές, το κλείσιμο της ΕΡΤ αναμασώντας τα ίδια επιχειρήματα περί κηφήνων, υπέρογκων μισθών κ.λπ. κ.λπ. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν στις ενέργειες και των δύο (α) ο απολυταρχικός τρόπος εφαρμογής παράνομα ή ύποπτα ειλημμένων αποφάσεων και (β) η στήριξη της συντηρητικής μερίδας των πολιτών.