Απομένει η ενδεκάχρονη να παντρευτεί τον πατριό της με τις ευλογίες της καθολικής Εκκλησίας και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.Σχετική είναι η ταινία του Éric Rohmer »Die Marquise von O«, όπως διαβάζω στο «Λεξικό Ταινιών» του Βασίλη Ραφαηλίδη:> Ο Ρομέρ είναι καθολικός και μάλλον αντιδραστικός, πράγμα που δεν τον εμποδίζει να ’ναι ένας έξοχος κινηματογραφιστής.> Πάντα διαφωνούσαμε ιδεολογικά με τον Ρομέρ, αλλά πάντα τον αγαπούσαμε και τον θαυμάζαμε. Γιατί είναι πανέντιμος και απόλυτα συνεπής με τις ιδέες του: δεν γύρισα ούτε μια ταινία όπου δεν εκφράζει τις καθολικές του ιδέες με ακρίβεια και σαφήνεια.> Η ιστορία είναι απλή: Μια νεαρή χήρα Μαρκησία, όντας λιπόθυμη, βιάζεται από έναν Ρώσο αξιωματικό και μένει έγκυος. Στον κατάλληλο χρόνο αντιλαμβάνεται την κατάστασή της αλλά αρνείται πεισματικά το τετελεσμένο γεγονός. Οι γονείς τής κάνουν τη ζωή αφόρητη γιατί, αυτοί, δεν πιστεύουν στα θαύματα. Όμως, ο Ρώσος αξιωματικός πιστεύει αι στο θαύμα και στη μοιρα. Ερωτεύεται τη Μαρκησία, από τύψεις περισσότερο, και στο τέλος την παντρεύεται. Τέλος καλό, όλα καλά. Η Μαρκησία υποτάσσεται στη μοίρα της, το ίδιο και ο Ρώσος, το ίδιο και οι γονείς. Το παιχνίδι παίχτηκε ερήμην της βούλησης των πάντων, κόντρα σε κάθε ιστορικότητα και σύμφωνα με τους θεϊκούς κανόνες που μπαίνουν πάνω και πέρα και απ’ τους βιολογικούς και απ’ τους κοινωνικούς νόμους. Θεός είναι η Μοίρα και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την προδιαγεγραμμένη Μοίρα του — άρα και απ’ τις βουλές του Θεού, που παραμένει μόνος και απόλυτος μονάρχης.