> Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο στο Βερολίνο για το κατοχικό δάνειο και τις διεκδικήσεις από ελληνικής πλευράς, από τον ευρωβουλευτή Γιώργο ΧατζημαρκάκηΟ Χατζημαρκάκης προσπαθεί να γίνει δημοφιλής στην Ελλάδα, μπας και συνεχίσει την πολιτική του καριέρα με ψήφους Ελλήνων, διότι αφού αποκαλύφθηκε η εκτεταμένη λογοκλοπή που είχε κάνει στη διδακτορική του εργασία και του αφαιρέθηκε ο τίτλος του διδάκτορα, γερμανικές ψήφους δεν πρόκειται να πάρει.> ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ ανέφερε ότι το ποσό του γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα, ανέρχεται χωρίς τόκους στα 7 δισ. ευρώ, ενώ με ένα «λογικό» επιτόκιο υπολογίζεται σε 50-60 δισ. ευρώ.Αυτό το «χωρίς τόκους» δεν το καταλαβαίνω. Παίρνουμε τα RM476 εκατομμύρια και κάνουμε τιμαριθμική αναπροσαρμογή, δηλαδή προσθέτουμε τον συσσωρευμένο πληθωρισμό από το 1944 ή 1945 μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα (σύμφωνα με υπολογισμούς κάποιων) είναι €7 δις. Αυτά είναι «χωρίς τόκους». Αν τα τοκίσουμε με περίπου 3% επί 69 χρόνια, παίρνουμε €50‒60 δις.Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί γίνεται διπλός τοκισμός, μία φορά για τον πληθωρισμό κι άλλη μία με το «λογικό» επιτόκιο. Στα δάνεια, τα χρήματα επιστρέφονται προσαυξημένα μόνο με τον τόκο, χωρίς προσαρμογή για τον πληθωρισμό. Το επιτόκιο υποτίθεται ότι προστατεύει το κεφάλαιο απέναντι στον πληθωρισμό. Αν ο πληθωρισμός είναι πάνω από το επιτόκιο, ο δανειστής έχει χασούρα. Αυτό συνέβαινε χρόνια και χρόνια με τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Ο πληθωρισμός ήταν πάνω από το επιτόκιο, δηλαδή ο δανειστής στο τέλος είχε μια μικρή χασούρα, αντί για τη μεγάλη χασούρα που θα είχε αν έκρυβε τα χρήματα στο μπαούλο, αντί να τα δανείσει στο Δημόσιο.