"Με ρώτησαν αν είμαι σίγουρη και τους είπα φυσικά γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα και στην πατρίδα μου."στο τρισάθλιο Ντουμπάι έχω πάει γιατί δούλευε (και συνεχίζει να δουλεύει) μια φίλη εκεί και δυστυχώς δεν με εκπλήσσει καθόλου αυτή η ιστορία. θέλω όμως να σχολιάσω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την κατάσταση το θύμα. κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια άλλη ακραία μισογύνικη χώρα, δυο βήματα απ'το Ντουμπάι, για δουλειά. έμεινα μερικούς μήνες και δούλευα με ντόπιους. δύο από τους συνεργάτες μου ήρθαν να με καλωσορίσουν στο αεροδρόμιο και να με οδηγήσουν στο μέρος όπου θα έμενα. ομολογώ πως βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ήμουν ήδη σε κατάσταση φρίκης, τόσο από το τραγικό ταξίδι εντός της ίδιας της χώρας καθώς έφτασα από Ελλάδα στη μια της άκρη και τη διέσχισα με εσωτερική πτήση κάποιας κακομοιριασμένης αεροπορικής εταιρείας που δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου, όσο και από τον έλεγχο στο αεροδρόμιο (άνοιγαν βαλίτσες, έκαναν σωματικό έλεγχο -γυναίκα αστυνομικός για τις γυναίκες, εννοείται!-, και μας έβαλαν να συμπληρώσουμε ένα σωρό έγγραφα παρά το γεγονός ότι είχαμε όλοι χάσει σημαντικό χρόνο από τη ζωή μας για να καταφέρουμε να βγάλουμε βίζα), και φυσικά αυτό σε συνδυασμό με όσα τραγικά είχα διαβάσει προτού αναχωρήσω για το ταξίδι μου με είχαν ήδη προδιαθέσει αρνητικά. οι συνεργάτες μου (άντρες φυσικά, όχι μόνο αυτοί οι δύο, αλλά και όλοι όσοι ήταν από εκεί) φρόντισαν να με ενημερώσουν για την κατάσταση στη διαδρομή προς το "σπίτι" όπου θα έμενα, καταβάλοντας προσπάθεια να μην με πανικοβάλουν. γενικώς είμαι πολύ ψύχραιμη, περισσότερο εκνευρίζομαι παρά τρομοκρατούμαι, και ήμουν πολύ καλά πληροφορημένη ήδη, οπότε δεν είχα πρόβλημα. όταν φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας, με βοήθησαν να μεταφέρω τα πράγματά μου και ήρθαν μέσα για να βεβαιωθούν πως όλα ήταν εντάξει. εκεί, μου έδωσαν τα κινητά τους και μου είπαν το εξής: "αν συμβεί κάτι, οτιδήποτε, πάρε μας τηλέφωνο. μην καλέσεις για κανένα λόγο την αστυνομία. ό,τι και να συμβεί, μην καλέσεις την αστυνομία. αν είναι κάτι σοβαρό, πάρε αμέσως τηλέφωνο έναν από εμάς". εκείνη τη στιγμή, για πρώτη φορά στη ζωή μου σε τέτοια κατάσταση, πανικοβλήθηκα. πραγματικά, αν μπορούσα θα είχα μπει στο πρώτο αεροπλάνο για να γυρίσω πίσω. ήταν και ο τρόπος που το είπαν. και φυσικά στην πορεία ανακάλυψα πως είχαν δίκιο, η αστυνομία, με την όποια εξουσία της, ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος, κι όχι απλώς επειδή μπορεί να κατέληγα σε κελί, αλλά γιατί είναι υπεύθυνοι για σοβαρότατα εγκλήματα εναντίον ξένων - τουριστών κυρίως, και βεβαίως κατά κύριο λόγο γυναικών. όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες χώρες καλό είναι να είμαστε πολύ πολύ προσεκτικοί. το μόνο θύμα της απροσεξίας μας θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. και φυσικά δεν εννοώ το βιασμό με αυτό, αλλά τη φυλάκιση. θα έπρεπε να απευθυνθεί στις προξενικές αρχές της χώρας της, κι όχι να καλέσει τόσο απερίσκεπτα την αστυνομία, λες και ήταν στη χώρα της.
