Με αφορμή την υπόθεση Τσοχατζόπουλου την οποία έχω παρακολουθήσει όσο πιο στενά γίνεται από τα ΜΜΕ, θα ήθελα να μου επιτρέψει η LIFO να κάνω μια παρατήρηση.Πιστεύω βαθειά ότι η συγκεκριμμένη υπόθεση αποτελεί τον καθρέφτη της ανεπαρκούς σκέψης και της ακατέργαστης κουλτούρας μας σε πολλά επίπεδα.Εξηγούμαι: Διαβάζω αποκλειστικά απαξιωτικά σχόλια σε διάφορα site τα οποία διακατέχονται από αληθινό μίσος, πχ 'να πεθάνει' κλπ.Μία αλληλουχία σκέψεων όμως η οποία λέει τα εξής:1. Το ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα συγκέντρωνε κοντά στο 50% των ψήφων και ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων του ήταν κομματικά φανατισμένοι. 2. Ο Τσοχατζόπουλος ήταν ηγετικό στέλεχος με φανατικούς υποστηρικτές (έχω ακούσει ανθρώπους παλιότερα να ορκίζονται στην εντιμότητά του, απαξιώνοντας το Σημίτη ως εκσυγχρονιστή και εκτός 'αληθινού ΠΑΣΟΚ' )3. Έχασε τις εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία για μία ψήφοΜε οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ένα ποσοστό 15-20% των Ελλήνων (περίπου 1 στους 5, τουλάχιστον για τους των άνω των 30 ετών σήμερα) πίστευε παθιασμένα στην ακεραιότητα του Τσοχατζόπουλου μέχρι κάποια φάση της ζωής τους. Προφανώς λοιπόν, εκ των ίδιων ανθρώπων που ορκίζονταν στην ακεραιότητα και τις ικανότητές του, πολλοί εξ'αυτών αυτή τη στιγμή έυχονται το θάνατό του. Πληγωμένοι, σαν να υπέστησαν ερωτική απογοήτευση, και βγαίνουν τα εκδικητικά τους σύνδρομα.Αυτό είχα να πω. Καλό θα ήταν να μας προβληματίσει λίγο το παραπάνω.Και κλείνοντας μία προτροπή στους προαναφερθέντες: Επειδή ακριβώς κανείς δε μας υποχρεώνει να έχουμε σίγουρη γνώμη για κάτι ή κάποιον, καλό είναι να κρατούμε τις επιφυλάξεις μας. Στα δικά μου, μετριοπαθή μάτια, κύριοι, φαίνεστε εξ'ίσου γραφικοί και κοινωνικά απαίδευτοι τώρα που έυχεστε ''να πάθει καρκίνο αυτός και η οικογένειά του'' με τότε που τον θεωρούσατε ''Θεό, και άξιο διάδοχο να καθήσει στο θρόνο του Ανδρέα''
