Αρχές Ιουνίου αργά το βραδάκι κάνοντας βόλτα με μια φίλη μου ανακαλύψαμε κάτι όμορφα-συμπαθητικά cafe-bar στην οδό Σοφρωνίου, ένα μικρό στενάκι κάθετο στην οδό Ευμολπιδών στο Γκάζι. Όλοι οι πελάτες καθόντουσαν έξω αλλά σε ένα από αυτά μπήκαμε να δούμε και πως είναι μέσα. Μπαίνοντας στο εσωτερικό, μέσα δεν καθόταν κανένας πελάτης. Στον πάγκο του Bar από την έξω πλευρά κάθονταν ένας άντρας ασχολούμενος με ένα laptop και τον οποίο είχε αγκαλιάσει από τον λαιμό μία κοπέλα η οποία καυλάντιζε μαζί του. Γελάκια, φιλάκια, λογάκια, χουφτωματάκια και ξανά φιλάκια... Όταν μας αντιλήφθηκαν σαν να ξαφνιάστηκαν, σαν να τρόμαξαν. Περισσότερο η κοπέλα και μαζεύτηκαν κάπως. Εμείς ρίξαμε μία γρήγορη ματιά στον χώρο και ξαναβγήκαμε έξω χαζεύοντας. Σχεδόν αμέσως βγήκε έξω και η κοπέλα προκειμένου να μας εξυπηρετήσει. Ήταν η μία από τις δύο σερβιτόρες. Δεν καθίσαμε γιατί ήταν αργά. Απλά ζητήσαμε μία κάρτα του μαγαζιού. Η κοπέλα μας έδωσε μία καρτούλα και φύγαμε. Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο (το cafe είναι σε ένα στενάκι όπως έγραψα στην αρχή), καθίσαμε σε ένα πεζούλι γιατί ήθελα να κοιτάξω κάτι στο κινητό μου. Αράξαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Μετά από ένα τέταρτο περίπου ήρθε ένα smart και στάθμευσε στον κεντρικό δρόμο έξω από το στενάκι. Το οδηγούσε ένας νεαρός και καταλάβαμε πως κάποιον περιμένει. Μετά από λίγο ήρθε μία κοπέλα. Σκύβει στο παράθυρο του οδηγού φιλώντας τον παθιασμένα στο στόμα λέγοντας του: «Αχ συγνώμη μωράκι μου που άργησα σήμερα. Δεν με άφηνε να φύγω νωρίτερα ο βλάκας...».Ήταν η σερβιτόρα...!