Το κοινό πλέον ούτε για το Σεφερλή ούτε για τα μπουζούκια διαθέτει. Όλοι έχουν μειώσει τις απαιτήσεις τους, ακόμη και αυτοί. Αυτό που σου είπα είναι ο γενικός κανόνας. Όμως η επίκληση της κρίσης για την παντελή απουσία του κράτους από τον πολιτισμό είναι ταυτόχρονα εκτός από αποτέλεσμα και αιτία για συνέχεια της κρίσης. Δεν είναι άμεση αιτία και γι' αυτό δε συνειδητοποιείται εύκολα. Η αντίδρασή σου είναι αναμενόμενη από άνθρωπο που βλέπει αυστηρά το οικονομικό κομμάτι της κρίσης, αλλά πρέπει να σου πω πως το επιχείρημά σου για την τέχνη δεν είναι λογικό, αλλά λογικοφανές και γι' αυτό και διαστρεβλωτικό. Από τη μια μεριά η Καλογεροπούλου δεν ανήκει στην κατηγορία που κάνει τέχνη για να εξυπηρετεί μόνο τη ματαιοδοξία της, από την άλλη ( και για να μην το προσωποποιούμε ) είμαστε μόλις δέκα εκατομμύρια ψυχές, γεγονός που σημαίνει πως υπάρχουν πράγματα που δε βρίσκουν το απαιτούμενο μέγεθος της αγοράς προκειμένου να επιβιώσουν από μόνα τους ενώ ταυτόχρονα οφείλουν ( δεν τους το οφείλουμε, αντιθέτως οφείλουν ) να υπάρξουν. Τέτοια παραδείγματα είναι οι παραστάσεις όπερας, η κλασσική μουσική, καθώς και οι πειραματισμοί σε μουσική, θέατρο και κινηματογράφο. Οι επιχορηγήσεις είχαν τεράστιες παθογένειες. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα για τον τερματισμό τους, αντίθετα για αυστηρότερο έλεγχο ( και για μερικά " Φέρτε πίσω τα κλεμμένα " ). Πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι, ώστε εκεί που δεν μπορούν να δοθούν χρήματα να υπάρχουν άλλες διευκολύνσεις ( παροχές χώρων, υλικού κτλ. )Παρεμπιπτόντως, άσχετα με όλα τα παραπάνω, όταν κάτι ανακοινώνεται, ολοκληρώνεται κιόλας. Αν δεν μπορείς εξ αρχής το δηλώνεις ξεκάθαρα. Δε φτάνεις στο σημείο να έχεις ανακοινώσει μέχρι και ποσά και μετά να λες αηδίες. Είχε απόλυτο δίκιο η Καλογεροπούλου που το χαρακτήρισε "ρεζιλίκια".