Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στα παραδείγματα σου. Αναφέρονται σε βασικές ανάγκες των κοινωνιών που καλύπτονται μόνο μέσω των δημόσιων δαπανών. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει!Να αναφερθώ σε άλλο παράδειγμα. Στην συνοικία μου είμαστε μια ντουζίνα άτομα εξαιρετικοί γευσιγνώστες. Να επιδοτήσει το κράτος την δική μας κατανάλωση εκλεκτής σαμπάνιας, χαβιάρι και αστακού; Να δημιουργήσει ένα χρηματοδοτούμενο με κρατικούς πόρους κέντρο γευσιγνωσίας αδιαφορώντας με το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας τρώει μόνο κοψίδια και κοκορέτσια; Τι λέτε; Η γεύση και ο οίνος δεν είναι πολιτισμός;