Συμφωνώ απόλυτα με το La passion de Jeanne d'Arc του Carl Dreyer (1928), σαν την καλύτερη βιογραφική ταινία που άνοιξε διάπλατα το κεφάλαιο του κινηματογράφου σαν πραγματική τέχνη προσωπογραφίας. Δυστυχώς οι ταινίες με το ίδιο θέμα πρόσφατα έχουν ολοκληρωτικά απογοητεύσει, με αυτή του Luc Besson η χειρότερη και πιο αυθαίρετη προπαγάνδα που έχω δει, παρά τα διάσημα ονόματα-σταρ που συμμετέχουν.Μερικές άλλες ταινίες που αξίζουν 2 ώρες:Μια άλλη Γαλλική, η αποθέωση και το τέλος του ρομαντισμού στο La Belle et la Bête του Jean Cocteau (1946). Τα βέλη που όλοι καλά ξέρουμε με θύμα τον νεαρό εξερευνητή των πόθων του.Η μητέρα της μοντέρνας επιστημονικής φαντασίας, η ταινία 2001: A Space Odyssey του Stanley Kubrick (1968). Η πρώτη επαφή με τον άγνωστο εαυτό μας, το ερωτηματικό της αιώνιας μνήμης, η μουσική που ξυπνάει το υποσυνείδητο...Είναι ο άνθρωπος πραγματικά μόνος του; Τα όρια της τεχνολογίας...Τα Westerns, το The Last of the Mohicans του Michael Mann (1992), η Κωμωδία σαν είδος γενικά και κάποια Ελληνική κωμωδία ειδικότερα;