http://www.youtube.com/watch?v=UOcouASg7EYΤο πόσταρα και στο άλλο σχετικό άρθρο της Λάιφο. Στο 0:18, αν παρατηρήσετε προσεκτικά, ένας αντιεξουσιαστής πετάει πέτρα προς τους συγκεντρωμένους του ΠΑΜΕ τότε με τα επεισόδια στο Σύνταγμα το 2011, και βρίσκει έναν στο κεφάλι. Αυτό δεν είναι δολοφονική ενέργεια; Δολοφονική ενέργεια δεν είναι όταν ο Πουλικόγιαννης κλωτσάει στη μούρη τον αναρχικό; Δεν έχω καμιά πρόθεση να νομιμοποιήσω ούτε στο ελάχιστο τους νεοναζί και την άνανδρη επίθεσή τους στα μέλη του ΚΚΕ. Αλλά ΚΚΕ και αντιεξουσιαστές, την ξέρουν καλά την τέχνη του παραταξιακού street fight. Είναι όλοι τόσο χωμένοι μες τον βούρκο, που από τη λασπούρα δεν θα ξεχωρίζουν πια. Παιδιά, άλλο η ταξική και επαναστατική βία σε καιρούς γενικού ξεσηκωμού, που είναι ένα αναγκαίο κακό όταν οι θεσμοί δεν επιτρέπουν πολιτικά μέσα δράσης και καταστέλλει την κοινωνία μια μειοψηφία, κι άλλο η οπαδική βία των παρατάξεων, που αίτια της είναι η μισαλλοδοξία και τα βεντετελίκια του παρελθόντος. Να μην μπλέκουμε τη βούρτσα με την πούτσα. Ο αντιεξουσιαστής σιχαίνεται και μισεί τους κουκουέδες, και στ' αρχίδια του αν ανοίξει κανένα κεφάλι όταν πετάει κομμάτια από το σπασμένο πεζοδρόμιο προς τους κομουνιστές, και το ίδιο επίσης όταν οι κνατατζήδες βαράν με παλούκια στο κεφάλι αναρχικούς. Αυτού του είδους η βία, είναι καθαρά συμμορίτικη, όπως έλεγαν και οι δεινόσαυροι στον εμφύλιο. Οπότε όταν αφορίζω την "καθαγιασμένη" βία των παρατάξεων, ακούω βερεσέ επιχειρήματα που μετατοπίζουν τη συζήτηση πάνω σε γενικές αρχές για τη Βία. Η μόνη θεμιτή Βία για μένα, πέραν αυτής της νόμιμης Αρχής που είναι επικυρωμένη με λαϊκή ετυμηγορία, -για το Κράτος χωράει πολύ κουβέντα- (γιατί και σε ένα πραγματικά δημοκρατικό καθεστώς, όπου ο ίδιος ο λαός είναι το "Κράτος", δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να παίρνει το νόμο στα χέρια του, αλλά εξουσιοδοτεί μια Αρχή να κάνει αυτή τη βρώμικη δουλειά όταν χρειάζεται, γιατί αλλιώς θα επικρατήσει χάος), η μόνη θεμιτή Βία λέω, είναι αυτή που είναι το έσχατο μέσο για να κερδίσει το δίκιο της η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας (ή οι εργάτες απέναντι στον εργοδότη, γιατί και η απεργία είναι μια μορφή βίας), όταν μια μειοψηφία την καταπιέζει και δεν της δίνει άλλα περιθώρια δράσης. Γιατί ως γνωστών, ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Αλλά να συγχέουμε τη βία που αίτιά είναι η πώρωση και η βεντέτα, με την επαναστατική Βία, καθαγιάζουμε και συγκαλύπτουμε τις ανομίες των παρατάξεων.
