Καταρχήν δεν ταυτίζω οποιονδήποτε αναρχικό με τους πωρωμένους μηδενιστές. Η Έμμα Γκολντμαν π.χ και όσοι είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία της, δεν έχουν καμιά σχέση. Απλώς ο Νετσάγιεφ είναι το τέλειο παράδειγμα για να υπερτονίσω τη διαφορά από την άξεστη βία του απλού ανθρώπου, απ' αυτήν που καλλιεργεί ένας ιδεολογικο-κοινωνικο-πολιτικός χώρος. Ο χώρος της αναρχίας είναι πολυδιάστατος. Υπάρχουν άτομα στο χώρο που σιχαίνονται τον Νετσάγιεφ. Το θέμα μου είναι ότι, αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή των επεισοδίων, οι πιο πωρωμένοι, άτομα όπως τα παιδιά της "Κοζάνης", φανατικοί ως και θρησκευτικά δοσμένοι στις Ιδέες τους, έχουν γαλουχηθεί μέσα στο μίσος για κάποια πράγματα. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε τη βία των θερμόαιμων αντιεξουσιαστών με τις ίδιες κατηγορίες που θα προσεγγίζαμε την οχλική βία. Οι μπάτσοι, οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, είναι φετίχ για το χώρο. Είναι "κόκκινα πανιά". Η βία εναντίον τους, έχει εξιδανικευτεί από τον χώρο. Ένας απλός πολίτης, απολιτίκ, αν χτυπήσει μπάτσο, θα το κάνει από αντίδραση της στιγμής. Για έναν πωρωμένο ACABίστα, ο μπάτσος είναι σαν τα ντόνατς... είναι καλός μόνο με μια τρύπα στη μέση (ή κάπως έτσι, δεν το θυμάμαι καλά το σύνθημα). Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Δεν είναι ότι ο Νετσάγιεφ ειναι ο αποκλειστικός θεωρητικός τους. Μέσω του παραδείγματος του Νετσάγιεφ, θέλω να δείξω τη διαφορά της βίας που καλλιεργείται από την ιδεολογία. Θα μπορούσα να αναφερθώ στα συνθήματα που βλέπω στους τοίχους της Θεσσαλονίκης και γενικά στις ιδέες που διαβάζω στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης από άτομα του χώρου, που διαμορφώνουν το φετιχιστικό κλίμα μίσους, δίχως να αναφερθώ στο Νετσάγιεφ. Δεν μπορώ να σχολιάσω τις τόσες πολλές θέσεις στο κείμενό σου... Πάντως θα ξαναπώ πως δεν πρέπει να περιορίζουμε το φασισμό αποκλειστικά και μόνο στην ιδεολογία (που αυτό σημαίνει πως η ιδεολογία παίζει ρόλο), αλλά ότι οι τραμπούκικες πρακτικές, ουσία του φασισμού, μπορούν να υιοθετηθούν από τον καθένα. Σίγουρα χωράει και ψυχολογική προσέγγιση στο θέμα. Δεν πάει να έχω τις πιο λιμπεραλιστικές ιδέες, αν τσιτώνω με τον αντίλογο π.χ και λόγω θέσης ισχύος, τον θάβω, εκεί το θέμα είναι ψυχολογικό. Αν τραμπουκίζω έναν πολιτικό χώρο, (εκτός Χ.Αυγής, εδώ υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά γιατί τα πράγματα δεν είναι νορμάλ), τι είναι; Δεν είναι ίδιον των φασιστών ο πολιτικός τραμπουκισμός. Όταν η Χ.Α τραμπούκισε τον Πουλικόγιαννη του ΚΚΕ, ήταν φασισμός. Τώρα που οι αντιεξουσιαστές τραμπούκισαν τον Καμμένο, τι είναι; Όταν οι σταλινικοί τραμπούκιζαν τους ίδιους τους τους αντιπολιτευόμενους συντρόφους, τι ήταν; Πρέπει να είμαστε οξυδερκείς, και να διαχωρίζουμε την αναγκαία βία που διεκδικεί το Δίκιο γιατί οι συνθήκες δεν επιτρέπουν άλλα μέσα μη βίαιης δράσης, από τη βία του γκουποσκυλισμού, της βεντέτας, και του τραμπουκισμού. Στο μνημόσυνο για τα θύματα στο Μελιγαλά, ο Παναγιώταρος τραμπούκισε τον δήμαρχο. Τον προπηλάκισε και του τράβηξε δια της βίας το μικρόφωνο. Αυτό είναι καθαρός φασισμός. Δεν χωράει δεύτερη κουβέντα. Τα πιο hardcore επεισόδια με τον Καμμένο και τους αντιεξουσιαστές, τι είναι; Η αποδοκιμασία, είναι για μένα θεμιτή. Η βία όμως;