Η φωτογραφία της μικρής Omayra Sanchez λίγο πριν πεθάνει από σηψαιμία εξέθεσε την κυβέρνηση της Κολομβίας για την εγκληματική της αμέλεια και καυτηρίασε την κοινωνική αδικία. Η φωτογραφία σοκάρει. http://iconicphotos.wordpress.com/2009/06/05/the-death-of-omayra-sanchez/ Η φωτογραφία του Kevin Carter από το Σουδάν με το παιδάκι που πεθαίνει και το γύπα να παραφυλά σόκαρε την υφήλιο και έστρεψε τα μάτια όλων ξανά πάνω στο πρόβλημα υποσιτισμού που μαστίζει την Αφρική, και κατ'επέκταση στη ρίζα του κακού, την κοινωνική αδικία. Ο ίδιος αυτοκτόνησε από τις τύψεις αφού πρώτα είχε βραβευτεί με το βραβείο Πούλιτζερ. Η φωτογραφία σοκάρει. http://iconicphotos.wordpress.com/2009/08/12/vulture-stalking-a-child/ Η φωτογραφία της μάνας που μοιρολογάει πάνω στο άψυχο κορμί του γιου της, κομμουνιστή εργάτη Τάσο Τούση, χτυπημένο από τις δυνάμεις της αστυνομίας του Ι.Μεταξά, σόκαρε τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο και τον ώθησε στο να γράψει ένα σπαρακτικό ποίημα, το γνωστό "Επιτάφιο" που μετέπειτα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Η φωτογραφία θα μπορούσε ακόμα να σοκάρει αν δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε πολύ σκληρότερες πρόσφατες φωτογραφίες σε καλύτερη ανάλυση. http://www.kolivas.de/archives/31654 Οι φωτογραφίες από την επέμβαση της αστυνομίας στο Kent State University των ΗΠΑ με θύματα τέσσερις νεκρούς φοιτητές από πυροβολισμούς. Εξώφυλλο του LIFE:http://www.pophistorydig.com/?tag=kent-state-shootingsΕπίσης υπάρχουν και οι γνωστές φωτογραφίες του Λαμπράκη, του Παναγούλη, του Καλτεζά, του Ρόμπερτ Κέννεντι, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Άλντο Μόρο, του Τρότσκι, του Τσε, του Μουσσολίνι, του Τσαουσέσκου, το χιλιοπαιγμένο φιλμ του Ζαπρούντερ να δείχνει καρέ-καρέ τη στιγμή που η σφαίρα καταστρέφει το κρανίο του Τζον Κέννεντι. Η εφημερίδα που δημοσίευσε τη φωτογραφία του νεκρού Παύλου Φύσσα το έκανε για να πουλήσει φύλλα, αναμφίβολλα. Ίσως ακόμα και να την τράβηξε με το κινητό του κάποιος χρυσαυγίτης, ο οποίος ενδεχομένως και να πληρώθηκε για να την παραχωρήσει - ακόμα και μετά από πιθανό πληστηριασμό. Το ερώτημα είναι: ακυρώνουν αυτά όλα την αξία της σαν ιστορικό ντοκουμέντο, σε μια στιγμή που η πλάστιγγα πάει να γείρει κατά της Χρυσής Αυγής; Φέρνει στην συνείδηση του κόσμου το τί ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ, με τρόπο που δεν μπορεί να περάσει ένα οποιοδήποτε κείμενο; Οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα, και περισσότερο αυτές που έχουν να κάνουν (άμεσα) με πολιτική, δημιουργούν ένταση. Προσωπικά, θα προτιμούσα να μην την έβλεπα στο πρωτοσέλιδο του Αναστασιάδη αλλά σε άλλες εφημερίδες ή ακόμα σε μπλογκς και σελίδες αντιφασιστικές. Στα άρθρα, και περισσότερο στα σχόλια, επιβάλλεται μια ηθικολογία και μια αυτολογοκρισία, γιατί μέσα στον πανζουρλισμό από το συλλογικό χαστούκι που νιώθει ότι έχει δεχτεί όλη η κοινωνία - ή τουλάχιστο το υγειές κομμάτι της - η ηθική μοιάζει σαν τον ύστατο κριτή - όπως και αν αντιλαμβάνεται κανείς αυτήν την ηθική. Όμως η φωτογραφία είναι ανεξάρτητη οντότητα, και δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα και με σιγουριά τα συνειδητά κίνητρα και τις σκέψεις ούτε αυτού που την τράβηξε ούτε αυτού που την τύπωσε και την έβαλε πρωτοσέλιδο. Και από τη στιγμή που η δολοφονία είναι πολιτική, το όλο θέμα ξεπερνάει την οικογένεια, η οποία στις τραγικές αυτές στιγμές έχει ασφαλώς να θρηνήσει ένα θύμα βίας. Όχι μιας οποιασδήποτε βίας όμως, παρά της φασιστικής βίας. Και αυτό είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους.
