Πάντως η Μελίτα επεσήμανε κάτι πάρα πολύ σημαντικό, σχετικά με τα αρνητικά βιώματα της παιδικής μας ηλικίας. Και έδωσε το παράδειγμα των δυο αδελφών που πέρασαν μια κόλαση κι όμως ο ένας ξέφυγε από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του κακοποιημένου παιδιού. Πρέπει να σταματήσει πια να χρησιμοποιείται η παιδική ηλικία σαν άλλοθι ή σαν απόλυτο κισμέτ. Έχει κάνει πολύ κακό αυτή η αντίληψη κιεκτός ακραίων περιπτώσεων δεν δικαιολογείται. Ίσως και σαν Ελλάδα είμαστε οι μανιοκαταθλιπτικοί που δεν μπορέσαμε ποτέ να προχωρήσουμε λόγω ενός "παιδικού τραύματος". Της Τουρκοκρατίας ας πούμε;