Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο εξιδανικεύονται πράγματα που δεν είναι Ιδανικά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λες "ΟΧΙ στις συμβατικές σχέσεις", δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πόνος της ψυχής ανάγεται σε φιλοσοφία της ζωής. Μάλλον είσαι ακόμη μικρή ή βλέπεις τον έρωτα σαν ένα ρομαντικό και δραματικό ταυτόχρονα μυθιστόρημα, αυτό που θα σου έλεγα σαν συμβουλή είναι ότι ο μεγαλύτερος συμβιβασμός που μπορείς να κάνεις είναι να πονάς για κάποιον και τον έχει 2-3 μέρες τον χρόνο. Ο έρωτας, το πάθος, η φλόγα μπορεί να κρατάνε για λίγο σε αυτό που ονομάζεις συμβατικές σχέσεις, αλλά το στιγμιαίο πάθος, ο πόθος που σε κυριεύει όταν βλέπεις τον άλλο σπάνια, η λαγνεία και η αίσθηση ότι τρέμεις ολόκληρος, ότι χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, κι αυτά κρατάνε ελάχιστα σε αυτό που περιγράφεις. Κρατάνε ελάχιστα και μετά μετατρέπονται σε αναμονή, φρικτή και απαίσια. Ο αληθινός έρωτας δεν κολλάει σε εμπόδια, ούτε σε σκοτώνει ή σε τρελαίνει. Αντίθετα, σε απογειώνει. Γιατί βλέπεις ότι ο άλλος εξακολουθεί και σε θέλει όσος καιρός κι αν περάσει,όσο κι αν και οι δυο σας έχετε "ρουτινιάσει" ότι δεν αντέχει να μην είναι μαζί σου. Ο αληθινός έρωτας είναι που μετατρέπεται σε αγάπη. Κι η αγάπη για κάποιον άνθρωπο όσο μεγάλη κι αν είναι ποτέ δεν σε σκοτώνει, ποτέ δεν σε τρελαίνει. Αγαπάτε ο ένας τον άλλον υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και αυτό είναι ό,τι πιο ασυμβίβαστο. Όπως είπε και πιο πάνω ένας φίλος " Οι μεγάλοι έρωτες είναι αυτοί που βλέπουν ρυτίδες και τις ερωτεύονται", ό,τι πιο σωστό έχω διαβάσει.Από καρδιάς εύχομαι όλοι να έβρισκαν τον έρωτα αυτό. Γιατί ο πραγματικός έρωτας είναι εξ ορισμού ασυμβιβαστος. Δεν επιδέχεται όρια, ούτε διαπραγματεύσεις, δεν είναι συμβατικός, είναι το ακριβώς αντίθετο, να μην υποχωρείς σε κανένα από τα θέλω σου, να δίνεις τα πάντα χωρίς να περιμένεις τίποτα και να λαμβάνεις από τον άλλο επίσης τα πάντα χωρίς καμία απαίτηση ανταμοιβής...Μην το μπερδεύεις αυτό με 2-3 ώρες πάθους ανά 2μηνό...... δεν του ταιριάζει......Φιλικά πάντα