..από πού ν'αρχίσει και πού να τελειώσεις με αυτό το πράγμα...Θα μείνω στη φωτό που αξίζει όσο χίλιες λέξεις, και σίγουρα περισσότερο από το γελοίο κείμενο που τη συνοδεύει: Στην πίσω σειρά, εκτός οπτικού πεδίου Κασιδιάρη, τους βλέπετε, βαριούνται, κρυώνουν, τους σηκώσανε (ή τους φέρανε απ΄τα μαγαζιά που πουλάνε προστασία) πριν τα άγρια χαράματα για να κατακτήσουν ένα Τουρκοβούνι που πάνε οι οικογένειες, και οικογένειες μεταναστών ανάμεσά τους, για πικ νικ τις Κυριακές. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να είναι εκεί, σφίγγονται, αλλά η παρουσία δίνει πόντους στην οργάνωση.Στην μπροστινή σειρά αλλάζει το σκηνικό: εκεί βρίσκεται ο αρχηγός της αποστολής: τους οδήγησε με επιτυχία τόσο μακριά! (δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από κατοικημένη περιοχή πιθανότατα) Ο δεξιά του Κασιδιάρη, όπως τους κοιτάμε, εκτός από σκατόφατσα και προβλεπόμενο ύφος, διατηρεί λίγη από τη βαρεμάρα των από πάνω.Κοιτάξτε τώρα τους δύο που έμειναν. Ο Κασιδιάρης και ο δολοφονηθείς: είναι οι μοναδικοί που δε φοράνε μπουφάν και άλλα αξεσουάρ για να ζεσταθούν, οι πιο στρατόκαβλοι, οι πιο προβλεπέ, με τις απαίσιες μπλούζες με τη μεταμφιεσμένη σβάστικα σε ρόλο ομοιόμορφής στρατιωτικής ενδυμασίας. Ο Κασιδιάρης έχει τον δολοφονηθέντα στα δεξιά του, θέση τιμητική, μπορεί όχι εδώ, αλλά σίγουρα όχι θέση τυχαία. Εκεί μπαινει ο σημαντικός ή όποιον θέλουμε να καταστήσουμε σημαντικό, το πουλέν...Σε άλλο ποστ έχω πει κρίμα και ξανά κρίμα για τους δύο νεκρούς και το λέω και σ'αυτό...και τώρα για έναν λόγο παραπάνω: στη φωτό δεν υπάρχει καμία ένδειξη χαράς, χαμόγελου, δεσίματος, για την "περιπέτεια" ή "κατάκτηση". Μόνο σφίξιμο στη μούρη, "εμείς οι ελεύθεροι", "εσείς οι φυλακισμένοι στο σκυρόδεμα", διάκριση, αρνητισμός, μίσος, μίσος, μίσος...ΚΡΙΜΑ