Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, σκεφτόμουν "κάνε λίγη υπομονή...κάποτε θα τον σκέφτεσαι και θα χαμογελάς, δεν θα κλαις με αναφιλητά. Θα σκέφτεσαι πόσο τυχερή ήσουν που τον γνώρισες, που σ' αγάπησε, και θα χαμογελάς!". Έχουν περάσει πολλά χρόνια κι ακόμα κλαίω, όταν τον σκέφτομαι. Όσο περνάει ο χρόνος, απλώς εδραιώνεται μέσα μου ένα κενό και μια ενοχή που ξεχνάω σιγά-σιγά λεπτομέρειες, το ήχο της φωνής και του γέλιου, τον τρόπο που περπατούσε, που έγραφε με την πένα του..."Μπαμπά όσο μου λείπεις, τόσο πιο πολύ μου λείπεις"
