39 ημέρες έχουν περάσει από τότε που σε έχασα. Μόνο μια φορά σε έχω δει στον ύπνο μου. Μου είπες πως όπου και αν βρίσκεσαι, ακόμα επικοινωνούμε μέσα από τις ψυχολογίες μας και το αίμα μας. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά αυτές είναι οι μόνες κουβέντες που θυμάμαι να μου λες. Μια φίλη μου υποστηρίζει πως με αυτόν τον τρόπο ήρθες και μου έδωσες την ευκαιρία να σου πω Αντίο, μιας που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω. Βλέπεις, είχαμε να μιλήσουμε 2 ημέρες πριν να συμβεί ό,τι συνέβη.Δεν ξέρω αν βασανίστηκες. Δεν ξέρω αν ήταν γρήγορο. Ήσουν μόνη σου, αυτό σκέφτομαι. Αλλά δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, γιατί και στο εξωτερικό να μην ήμουν και πάλι δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Ήταν μια μοναχική πτώση, που έκλεισε την μοναχική πορεία που είχες καθορίσει για τον εαυτό σου. Μακάρι να ήξερες σε πόσου ανθρώπους λείπεις. Μακάρι να ήξερες πόσους ανθρώπους άγγιξες με την απλότητά σου, την παιδική σου αφέλεια. Το θερμό χαμόγελό σου. Την ζεστασιά σου. Ακόμα και τον τελευταίο καιρό, μπορούσα να δω μέσα σου την μικρή Κατερίνα που αναγκάστηκε να μεγαλώσει χωρίς να το θέλει. Το πώς ενθουσιαζόσουν όταν ο ήλιος έριχνε τα "ωραία του χρώματα" στις πολυκατοικίες απέναντι από το σπίτι. Το με πόση χαρά έκοβες ένα κομμάτι από το νυχτολούλουδο για να το βάλεις στο σαλόνι, ή και δίπλα από το κρεββάτι σου, για να μπορείς να το μυρίζεις ολόκληρο το βράδυ. Μου λείπεις μαμά...