Συχνά, για διάφορους λόγους,η ελληνική ειδησεογραφία ασχολείται με Θέματα που αφορούν σε μαθητές που επέλεξαν το εξωτερικό για σπουδές. Προφανώς για να γίνει θέμα κάτι τόσο συνηθισμένο πλέον στις μέρες μας, υπάρχει κάποια λεπτομέρεια που κάνει την είδηση πιο ενδιαφέρουσα, πιο "πικάντικη". Στην προκειμένη είναι το γεγονός ότι ο μαθητής αυτός, πλεόν φοιτητής,πέρασε πρώτος σε μια υψηλόβαθμη σχολή. Προφανώς λοιπόν αυτός ο άνθρωπος έχει μια αξιόλογη ευφυία και βεβαίως άλλες αρετές. Άρα λοιπόν γεννιέται ένας συλλογισμός περί αρίστων που φέυγουν απο την Ελλάδα κλπ κλπ. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι γιατί κάθε φορά, σε κάθε τέτοιο σχετικό θέμα, υπάρχουν πάντα κάποιοι που ξερνούν χολή για αυτόν που επέλεξε το καλύτερο για τον εαυτό του! Γιατί χλευάζουν κάποιον που έχει όνειρα, φιλοδοξίες, που θέλει να αναπτύξει τις ικανότητες και τα ταλέντα του, να χτίσει μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό του, με αξιοκρατία και δουλειά και θέλει τέλοσπάντων να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που έχει? Τι είναι, μίσος, μικρότητα, ζήλεια? Τι είδους μικρόψυχος άνθρωπος μπορεί να βλέπει κάτι αρνητικό σε αυτό? Ποιός δε θα έκανε το ίδιο στη θέση του?Όσο για εκείνους που σπεύδουν να φέρουν ως αντιπαράδειγμα τον αντικειμενικά ευφυη νέο που δήλωσε πως προτιμά να σπουδάσει στο ΕΜΠ και απέρριψε μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, εδώ είμαστε να δούμε τι θα κάνει τελικά. Η άποψή μου είναι ότι πολύ σύντομα θα μας κουνήσει μαντήλι. Οι παθογένειες του ελληνικού πανεπιστημίου είναι τόσες πολλές που δε χρειάζεται ούτε ιδιαίτερη αντίληψη, ούτε πολύς χρόνος για να τις καταλάβει κανείς.