Η αλήθεια είναι ότι με την είσοδο ενός κράτους στην ευρωπαϊκή ένωση και ειδικά στη ευρωζώνη οι δυνατότητες για νομισματική πολιτική στη γενική της έννοια δεν υπάρχουν.(Εδώ υπάρχει ένα άλλο θέμα για τους πολιτικούς που μας ενέταξαν στη ευρωζώνη αγνοώντας, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα, παντελώς τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να λειτουργήσει ισότιμα με ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη)Η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος άρχισε σταδιακά, αν θυμάστε το πλαφόν για προσωπικά δάνεια ήταν κατ αρχήν 1.000.000 δρχ (3.000 ευρώ) και αργότερα τα ποσά αυξανόταν μέχρι που φθάσαμε να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στη καταναλωτική πίστη αλλά η κάθε τράπεζα να εκτιμά την φερεγγυότητα του κάθε δανειολήπτη ξεχωριστά.Όλη αυτή η σταδιακή απελευθέρωση γινόταν με αποφάσεις της Τράπεζας της Ελλάδος,την οποία εκμεταλλεύθηκαν τα πιστωτικά ιδρύματα, και σε συνδυασμό με την κατάργηση των υποχρεωτικών καταθέσεων των εμπορικών τραπεζών στη Τράπεζα της Ελλάδος άρχισαν να μοιράζουν καταναλωτικά δάνεια με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε (Περίπτωση με προσωπική γνώση αφορά άνθρωπο που γράφτηκε σε γυμναστήριο και την επομένη το γυμναστήριο του έφερε πιστωτική κάρτα χωρίς ο συγκεκριμένος να επισκεφθεί καν την τράπεζα και χωρίς να έχει ούτε καν φορολογητέο εισόδημα.)Η Τράπεζα της Ελλάδος ακόμη και σήμερα έχει αρμοδιότητα για την διατήρηση της χρηματοδοτικής σταθερότητας.Η ένσταση μου είναι πώς η Τράπεζα της Ελλάδος και οι διοικήσεις των εμπορικών τραπεζών δεν έβλεπαν ότι αυτή η καταναλωτική πίστη,που δινόταν με απίστευτη ευκολία, κατευθυνόταν σε εισαγωγές και σε συνδυασμό με την σταδιακή κατάρρευση της εγχώριας βιοτεχνίας και βιομηχανίας,οδηγούσε σε δυσάρεστες συνέπειες.Δηλ. δεν διάβαζαν τις στατιστικές καταστάσεις για την σύνθεση του Α.Ε.Π., για το τεράστιο έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου, για τη μείωση της βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής με συνέπεια την αυξανόμενη ανεργία? και να φθάσουμε στο σημερινό χάλι να χρωστάνε επιχειρήσεις και ιδιώτες περίπου 260 δισεκατομμύρια ευρώ σε ένα σύνολο τραπεζικών καταθέσεων περίπου 160 δισεκατομμύρια ευρώ.,με τον παραγωγικό ιστό της χώρας τελείως διαλυμένο και την ανεργία στα ύψη.Θα δώσουν κάποια στιγμή λόγο οι κύριοι τραπεζίτες πως προέβαιναν σε τέτοια διαχείριση του πιστωτικού συστήματος?
