Ο πατέρας τιμωρήθηκε για την αμέλειά του περισσότερο από το κτήνος, δεν νομίζω ότι αξίζει περαιτέρω την απαξία.Να θέσω μια άλλη πτυχή στο κοινό; Όχι ότι δεν μπορεί να έχεις δίκιο, να τα λέμε κι αυτά, αλλά δεν είναι και τόσο σίγουρα τα πράγματα...Ο γονιός συνεχίζει να είναι άνθρωπος. Ενδεχομένως 3-4 χρόνια όπως αναγκαστικά συμβαίνει αυτός ο άνθρωπος ήταν δεσμευμένος αλλάζοντας πάμπερ, μένοντας ξάγρυπνος για να φτιάξει γαλατάκια στη μέση της νύχτας, έχοντας προτεραιότητα να τρέξει στον παιδίατρο για τα εμβόλια και αφήνοντας τους φίλους του και τη δική του διασκέδαση πίσω. Μεγαλώνει το παιδάκι, πάει 5 - 6 αρχίζει να έχει μια συνεννόηση, άντε λέει κι αυτός ας πάω και εγώ να ακούσω λίγο μουσική. Το παιδί γιατί το πήρε μαζί. Για τον ίδιο λόγο κατά πάσα πιθανότητα που βλέπετε στις καφετέριες και καμια φορά στα μπαράκια γονείς με παιδάκια τα οποία λυσσάνε και σκέφτεστε "μα γιατί τα κουβαλάνε εδώ μέσα" - γιατί δεν έχουν πού να τα αφήσουν, γιαυτό. Κι αυτός, γιατί νόμιζε ότι θα του αρέσει να το απολαύσει μαζί με τον μπαμπά, γιατί νόμιζε ότι θα το αντέξει, γιατί δεν ήθελε να το αφήσει με καμια άσχετη άχρηστη μπειμπισίτερ, γιατί δεν είχε λεφτά να πληρώσει μία ξερωγώ. Από το να κοιμάται το παιδάκι όρθιο στη συναυλία είπε να το πάει στο αυτοκίνητο να κοιμηθεί. "Σε δέκα λεπτά τελειώνει ας δω και το ανκόρ, άντε να σε πάω να ξαπλώσεις, κλείνω τις ασφάλειες, μην κουνηθείς από κει, έτσι; Έρχομαι!". Το χουν κάνει πολλοί γονείς - τι μπορεί να συμβεί σε 5 / 10 /30 λεπτά πια. Ενδεχομένως κι ο ίδιος το χε ξανακάνει, κάτσε να πεταχτώ ως το σουπερμάρκετ, μείνε εσύ στο αυτοκίνητο για να ξεμπερδεύω νωρίτερα και να πάμε στις κούνιες, δυο γάλατα θα πάρω" ε κι αν έχει λίγη ουρά στο ταμείο τα λεπτά γίνονται από 5 -10. "Πάω να βγάλω λεφτά από το ΑΤΜ εδώ θα είμαι, θα σε βλέπω" και δεν έχει αυτό το ΑΤΜ η τράπεζα παραδίπλα έχει, πού να ξεπαρκάρει, τα 10 μέτρα γίνονται 20 κι από κει δεν βλέπει, αλλά 5 λεπτά θα είναι. Και μέσα σε πέντε δέκα λεπτά, σκάει το τέρας, "έλα, με έστειλε ο μπαμπάς να σε πάρω να πάμε στην τσουλήθρα, θα έρθει να σε πάρει από εκεί." Το δικό μου το παιδί δεν θα το άφηνα, αλλά είμαι γνωστή χεζού και επιπλέον αυτό με κάνει να ζω σε ένα συνεχές άγχος χωρίς πραγματικό αντίκρισμα αν το σκεφτεί κανείς γιατί τι πιθανότητα έχουν να συμβούν τέτοια πράγματα; Δεν αδικώ τους γονείς που σκέφτονται ως ανωτέρω, είναι η ζωή μας έτσι και *δεν περιμένεις* να πέσει στο δρόμο σου ένα τέρας.Μία φορά έτυχε αυτό, είναι τρομερό, στη θέση αυτού του ανθρώπου είμαι σίγουρη ότι θα σκεφτόμουν την αυτοκτονία, δεν ξεπερνιέται αυτό το πράγμα.
