Είναι πραγματικά στενάχωρο. Γνώριζα βέβαια για το ότι, όπως το σημείωσε και η Πενταγιώτισσα, θεωρούσαν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις αποτέλεσμα "εκφύλισμού" που επιφέρει ο καπιταλιστικός/μικροαστικός τρόπος ζωής, καθώς και για την αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων στον υπαρκτό σοσιαλισμό... Απλώς ήλπιζα ότι θα τα είχαν αναθεωρήσει κάπως αυτά (λες και εκσυγχρονίστηκαν στα υπόλοιπα θα μου πείτε... και δικαίως). Όσο για τον Ρίτσο, πάντα πίστευα για εκείνον ακριβώς αυτό: ότι υπήρξε από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της νεοελληνικής γραμματείας, που η προσκόλλησή του στις αγκυλώσεις του κόμματος του αποστράγγισε του δημιουργικούς του χυμούς, οδηγώντας τον σε πολλά παραδείγματα στρατευμένης, ουσιαστικά ανέμπνευστης ποίησης. Πόσο καλύτερα φαίνεται το μεγαλείο του όταν εξερευνά τα το σκοτάδι και τη λάμψη που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη ύπαρξη. Κι αυτό για ένα κόμμα που καταπίεζε την έκφραση των επιθυμιών του όσο και (ή ίσως περισσότερο από) το γενικότερα ομοφοβικό και οπισθοδρομικό περιβάλλον της εποχής.