Η συζήτηση που έχει ανοίξει δεν αφορά μόνο αυτή την μια γυναίκα αλλά την ασέβεια από πλευράς Πολιτείας στης επιθυμίες της κάθε εγκύου γυναίκας και της οικογένειάς της. Παραθέτω μερικά δεδομένα που βρήκα ψάχνοντας και μετά ας κρίνει ο καθένας με τι είδους ευκολία θα μιλήσει για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.... - Μια κλινικά νεκρή έγκυος γυναίκα, ακόμα και στα πολύ πρώτα στάδια εγκυμοσύνης, θα έχει την ίδια μοίρα, ακόμα και αν ήταν τόσο νωρίς που να μην είχε καν καταλάβει πως είναι έγκυος, ώστε αν αποφασίσει τι θέλει να κάνει. - Ο τρόπος με τον οποίο μια γυναίκα έμεινε έγκυος είναι αδιάφορος. Με άλλα λόγια δεν αλλάζει τίποτα αν έμεινε έγκυος μετά από βιασμό. Η Πολιτεία θα την συντηρήσει τεχνητά με το ζόρι σε κάθε περίπτωση. - Οι γυναίκες δεν γνωρίζουν πως σε περίπτωση εγκυμοσύνης η απόφαση δεν τους ανήκει πια. Θεωρούν πως αρκεί να δηλώσουν (όπως έκανε και η Munoz) οτι αρνούνται την τεχνική υποστήριξη χωρίς να ξέρουν πως αν εγκυμονούν τότε αυτές και οι οικογένειές τους χάνουν κάθε δικαίωμα λόγου. - Ακόμα και στην περίπτωση που η γυναίκα έχει εν μέρει τις αισθήσεις της και δηλώσει η ίδια πως δεν επιθυμεί τεχνητή συντήρηση του σώματός της ως θερμοκοιτίδα, η Πολιτεία δεν θα σεβαστεί την επιθυμία της. - Σε αρκετές πολιτείες όπου ισχύει αυτός ο νόμος, δεν έχει σημασία αν το έμβρυο είναι υγιές. Το σώμα της κλινικά νεκρής γυναίκας συντηρείται ως θερμοκοιτίδα ακόμα και αν το έμβρυο έχει υποστεί σοβαρές βλάβες στην υγεία του. Στην περίπτωση της Munoz, οι ίδιοι οι γιατροί παραδέχονται πως δεν γνωρίζουν τις επιπτώσεις στην υγεία του εμβρύου, όχι μόνο από την έλλειψη οξυγόνου που οδήγησε στον θάνατο την μητέρα αλλά και από την υπόλοιπη διαδικασία συντήρησής της στη ζωή, πρόωρης καισαρικής κλπ. Με άλλα λόγια, κανείς δεν ξέρει αν και πως θα ζήσει αυτό το πλάσμα.