Δεν ειδα τη παρασταση, αλλα οσα εχω διαβασει και δει σχετικα με τη σκηνη του σκυλου, οδηγουν στον μέσο Έλληνα 'ζωοφιλο' που για αλλη μια φορα απεδειξε το τροπο που αγαπαει τα ζωα του. τον τροπο που τα βλεπουν οι αλλοι -->οσο πιο τροφαντο ειναι τοσο πιο πολυ 'φαινεται' οτι το αγαπαει.Τον φιλοζωο που θα σε δεί να δινεις μετρημενη ποσοτητα/αναλογια κιλων και ασκησης, φαγητου στο σκυλο σου και θα σε κοιταξει με οικτο.Τον φιλοζωο που δεν δεχεται τη φυση του καθε ζωου και θελει να τη φερει στα προτυπα του δικου του μικροκοσμου.Εκεινον τον γελοιο που θα 'σωσει' ενα ζωο γιατι εκεινος πιστευει οτι θα ειναι καλυτερα μαζι του, και εν τελει το μονο που κανει ειναι επιδειξη του ποσο φιλοζωος ειναι, κανοντας ολα τα παραπανω.Εχω κουραστεί να μου λενε οτι δεν αγαπάω το σκύλο μου.Τους κανει προφανως εντυπωση που:τρωει οταν εγω του πω, ζηταει χαδια οταν εγω του πω, οταν τρωω καθεται ησυχος σε μια γωνια, οταν εχω καλεσμενους παρατηρει και παιζει με οποιον τον φωναξει. οταν του λεω κατσε-καθεται.Ειναι πολυ ασχημο για ενα 'φιλοζωο' να δεχτει οτι αγαπαω το σκυλο μου ενω δεν τον αφηνω ελευθερο να:φαει οτι βρει ακομα κ τα επιπλα του σπιτιου μου, να πηδαει βρεγμενος σε οποιον δει, να γαυγιζει στα παντα, να του τρεχουν τα σαλια οταν τρωω διπλα στο πιατο μου, να πηδαει στο κρεβατι μου σα ναναι δικο του, να υπαρχει παντου στο χωρο και οχι μονο στο χωρο του.Βγαζεις ευκολα συμπερασμα με μια εικονα και μια συμπεριφορα. ετσι κρινομαι κ γω. Αλλα για σκεψου λιγο. Τι αγαπας περισσοτερο? Το συναισθημα σου οτι εχεις σκυλο ή αυτη τη ψυχουλα πραγματικα?