...και ξαφνικά εκεί που γράφεται από τον επαναστατημένο νέο το πύρινο σχόλιο για την ανατροπή, που κατακεραυνώνει τους μικροαστούς για συνθηκολόγηση και άνευ όρων παράδοση στην καθεστηκυία τάξη και ετοιμάζεται να εκραγεί εντός του...μια παύση...σιωπή. Ο νέος πνίγεται. Το παιδικό του δωμάτιο του φαίνεται μια φυλακή. Η μορφή του Γκούφυ στα σεντόνια του νιώθει να τον κοιτάζει απειλητικά. Κοιτάζει ξανά το σάντουιτς που μόλις δοκίμασε και τα πάντα είναι ξεκάθαρα τώρα. Ανοίγει αποφασισμένος την πόρτα και από το βάθος των πνευμόνων του φωνάζει "ρε μαμά σου είπα δε θέλω μαγιονέζα". Άλλη μια μέρα επαναστατικού βίου σημαδεύτηκε από την εκ των έσω δολιοφθορά. Ο ταξικός εχθρός είναι παντού και κάνει συμμαχίες με τους πάντες προκειμένου να κάμψει το ηθικό του επαναστατημένου νέου, να σβήσει τη φλόγα της ανατροπής. Αλλά δε θα περάσει, θα κάνει την καρδιά του πέτρα και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο επαναστατημένο προλεταριάτο θα φάει τη μαγιονέζα κ ας του φέρνει ξινίλες. Άλλη μια μέρα πέρασε, άλλο ένα βήμα πιο κοντά στην ανατροπή επετεύχθη. venceremos επαναστατημένα αδέρφια, μαζί θα βαδίσουμε τον δύσκολο δρόμο, από το παιδικό δωμάτιο, μπροστά από την οθόνη...κ ας μας πειράζει η μαγιονέζα!