Το θέμα του τσιγάρου δεν είναι περίπλοκο. Υπάρχει ένα νόμος που ισχύει για όλους στην Ε.Ε. Είμαστε υποχρεωμένοι να τον επιβάλλουμε και στην Ελλάδα. Αλλά εφαρμόζεται όπως και άλλοι νόμοι...Το επιχείρημα της κρίσης είναι άτοπο. Πρόκειται για ένα μεγάλο θέμα που αφορά την υγεία μας και επιβαρύνει και τα ταμεία και το σύστημα Υγείας.Αλλά σε αυτή τη χώρα του παραλόγου, με το μεγαλύτερο ποσοστό καπνιστών... Μου θυμίζει την περίπτωση του μακαρίτη του θείου που είχε καρκίνο του πνεύμονα και όλη η οικογένεια στα 15 άτομα μοιρολογούσε για την μοίρα στριμωγμένοι σε μία μικρή κουζίνα ντουμανιάζοντάς την...Η απόφαση να ανοίξει κάποιος μία επιχείρηση είναι ένα ρίσκο που παίρνει συνειδητά. Όταν υπάρχει αντικαπνιστικός νόμος πρέπει να τον τηρήσει ακόμα και σε καιρούς κρίσης. Αλλά και κρίση να μην υπήρχε πάλι ο νόμος δεν θα εφαρμοζόταν. Όσο για τα μπουζούκια... καλύτερα να μην εκφέρω γνώμη..Και εδώ στο Βερολίνο έχουμε πρόβλημα στα club και στο χώρο συναυλιών με το κάπνισμα. Παρότι υπάρχουν χώροι για τους καπνίζοντες. Είναι θέμα νοοτροπίας. Μάλιστα πριν από τρεις εβδομάδες ήμουν σε μία συναυλία όπου κάπνιζαν κάποιοι και πήγαμε στον υπεύθυνο που έβαλε το συγκεκριμένο άτομο στη θέση του.Οι μη καπνίζοντες δεν είναι όλοι τους αντικαπνιστές. Έχω παρατηρήσει ότι περισσότερο φωνάζουν εκείνοι που χρόνια κάπνιζαν και το έχουν κόψει. Το επιχείρημα του ότι καπνίζω όπου θέλω και όταν θέλω και δεν δίνω δεκάρα τσακιστή είναι τελείως άκυρο...