Εχω ζησει στην Νεα Υορκη δυο φορες.Την πρωτη κατα την περιοδο 1981-1982 και την δευτερη την περιοδο 1994-1995.Και τις δυο στο Μανχατταν.Φυσικα,περαν αυτων των περιοδων,εχω επισκεφθει την πολη δεκαδες φορες.Η Ν.Υ. εχει κατι περιεργο που δεν μπορεις να το αντιληφθεις αν δεν την ζησεις.Σου δημιουργει την ψευδαισθηση οτι εχει τα παντα.Οτι αν δεν βρεις εκει αυτο που ζητας δεν θα το βρεις πουθενα αλλου.Ο ερωτας του Woody Allen για το Μανχατταν σου γινεται κατανοητος μονον αφου ζησεις σε αυτο.Η πολη ειναι μια τεραστια συνθεση αντιφασεων.Οικονομικων,κοινωνικων,πολιτικων,αισθητικων,πολιτιστικων και οτι αλλο βαλει το μυαλο σου.Ειναι,οντως,μια τεραστια χυτρα μεσα στην οποια βραζουν ολες οι ρατσες και ολες οι κουλτουρες.Ενα απο τα πιο συνθετα μωσαικα στον κοσμο.Μετα την πρωτη διαμονη μου ημουν ερωτευμενος με το Μανχατταν και την πολη για πολλα χρονια.Μετα ξαναπηγα.Και μετα,μεγαλωσα.Ωριμασα.Ισως και να παραωριμασα.Ως εκ τουτου δικαιουμαι να δωσω μια συμβουλη.Αν δεν εχετε επισκεφθει την Ν.Υ. φροντιστε να το κανετε.Οπωσδηποτε.Ως τουριστας.Για το αν σας ταιριαζει να εγκατασταθειτε εκει μονιμα χρειαζεται πειρα και σκεψη.Και μετα κριση.
