Σαφώς δεν είμαι υπέρμαχος της θανατικής ποινής, αλλά της ανάπτυξης των συνθηκών εκείνων που δεν θα δημιουργούν τέτοιες συμπεριφορές και αντιλήψεις στα άτομα εξ αρχής: είτε αυτό λέγεται κακοποιητικά περιβάλλοντα των ιδίων των θυτών, είτε αυτό λέγεται εγρήγορση και ενεργοποίηση της κοινωνίας - μονάδων ψυχικής υγείας, οικονομική βοήθεια κ.λπ. είτε αυτό λέγεται μετριασμός του μίσους σε συστημική βάση προς την (όποια) διαφορετικότητα και πολλά άλλα. Αρκετές φορές είμαστε εκεί, βλέπουμε τα σημάδια του προβλήματος ("έλα μωρέ, τι θα πάθει με μερικές σφαλιάρες το παιδί- θα στρώσει" ..ή "δικαίωμα του γονιού να μεγαλώνει όπως θέλει το παιδί του" ή "ο γονιός είναι ενήλικας και άρα δεν χρήζει καμίας βοηθείας”) και είμαστε ιδιαίτερα vocal μόνο όταν είναι πολύ (μα πολύ) αργά (και όταν σιγουρευτούμε ότι δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε, καθώς δεν θα έχουμε αναμειχθεί). Δηλαδή ο τύπος της φωτό αν δεν είχε ρίξει τόσο δυνατή κλοτσιά στο παιδί (κι αυτό τώρα ήταν "ok"), μπορεί και να συνέχιζαν, κανονικά, σ΄αυτό το στυλ. Πάντως βλέπω και πέραν της αποτροπιαστικής φύσης της εν λόγω περίπτωσης, που όντως σου γυρίζει τα άντερα, ότι -γενικά- τείνουμε να είμαστε αυστηροί και μονόχνοτοι με τους γονείς (αλλά ακόμη και αρκετοί γονείς οι ίδιοι) υποστηρίζοντας μία εξιδανικευμένη εικόνα ότι όντως πρέπει να είναι φτιαγμένοι από ατσάλι, αλάνθαστοι ...σίγουρα δεν έχουν θέματα ψυχικής υγείας και ότι εφόσον έκαναν παιδί όλα τα προβλήματα ως εκ μαγείας χάνονται. Μακάρι να ίσχυε αλλά -δυστυχώς- δεν είναι έτσι, απαραίτητα. (Και φυσικά είναι και αυτ@ που κάνουν παιδιά νομίζοντας ότι έτσι θα επιλυθούν όλα τους τα προβλήματα ή επειδή "δίνει ο θεός" ή τελοσπάντων επειδή όλ@ το κάνουν, "γιατί όχι και εγώ").
