Είμαι ένας από αυτούς τους σκατανθρώπους που πάτησαν dislike σε κάποια σχόλια που γράφτηκαν. Κυρίως γιατί μου τη δίνει η υποστήριξη της προφανούς άποψης και η παντελής έλλειψη προβληματισμού.Το συναίσθημα μου, μου προκαλεί την επιθυμία να δω αυτόν τον άνθρωπο νεκρό. Δε θα ήθελα να υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο σε οποιονδήποτε, πόσω μάλλον σε παιδιά, πόσω μάλλον σε δικά τους παιδιά. Αφού υπάρχουν, θα ήθελα να εξαφανιστούν.Επεμβαίνει όμως σε ένα δεύτερο στάδιο, η λογική σκέψη και ο προβληματισμός. Αν αποδείχθηκε, όχι με τρόπο αυθαίρετο αλλά βάσει επιστημονικών και πραγματικών δεδομένων, πως η κράτηση του συγκεκριμένου ατόμου σε σωφρονιστικό κατάστημα, θα ήταν απολύτως άκαρπη και αναποτελεσματική, είναι επόμενο να αναζητηθούν διαφορετικοί τρόποι άσκησης της ποινής. Ο σκοπός του σωφρονισμού δεν είναι η τιμωρία του δράστη (κάτι που προδήλως για συναισθηματική ικανοποίηση πιστεύουμε), αλλά η κοινωνική του επανένταξη. Δεν υπάρχει νόημα στην ποινή, αν αυτή δεν οδηγεί σε επανακοινωνικοποίηση ενός ανθρώπου που για κάποια στιγμή υπήρξε ένας παθογόνο στοιχείο της κοινωνίας. Αλήθεια θα αισθανόσασταν πιο άνετα, αν ζούσαμε σε μία κοινωνία που επέβαλλε τη θανατική ποινή σε κάθε εγκληματία; Ίσως μόνο στους πιο ειδεχθείς από αυτούς; Θα αισθανόσασταν ασφαλείς με μια τέτοια αντιμετώπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ιδεατή θα ήταν η κοινωνία στην οποία η αξία της ανθρώπινης ζωής θα είχε περιορισμούς και θα είχε αξία μόνο για τους "καλούς"; Αλήθεια, ποιοι είναι οι "καλοί"; Επιφυλάσσομαι για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Δε γνωρίζω τι υποστηρίχθηκε, πως εντοπίστηκε η μη προσφορότητα της φυλάκισης. Δεν επιφυλάσσομαι όμως για την ανάγκη να τα βλέπουμε όλα σφαιρικά, ώριμα και με διαλλακτικότητα σκέψης. Μην αρκείστε στις εύκολες σκέψεις. Τα εύκολα δεν βοήθησαν ποτέ και κανέναν.