Ο δασκαλος,ο οποιος δεν ειχε φυσικα καμμια σχεση με το ατυχημα,αλλα δεν αντεξε την σκεψη οτι η εκδρομη ηταν δικη του ιδεα,αυτοκτονησε.Ο πλοιαρχος,ο οποιος εδωσε εντολη να μεινουν ολοι οι επιβατες μεσα στο σκαφος(και να παγιδευθουν)εφυγε,και φυσικα σωθηκε, μαζι με το πληρωμα του.Το να ζητας σε χωρες οπως η Κορεα(....με τα τεραστια ναυπηγεια...) να γνωριζιουν ,εστω και ακροθιγως, εννοιες οπως "ναυτοσυνη" και "το υψιστο καθηκον του πλοιαρχου"ειναι "ευσεβης ποθος".Το να θαυμασεις,ομως,εναν "δασκαλο" οπως ο αυτοχειρας,ακομη και αν ειναι μεμονωμενη περιπτωση,ειναι ,περιπου,υποχρεωση σου.Το να σκεφθεις οτι οι "αποδοχες" του δασκαλου θα ηταν,οπως σε ολο τον κοσμο,κατα πολυ μικροτερες απο αυτες του "πλοιαρχου", ειναι αναποφευκτο.Οπως και οι συγκρισεις.