Αν μου επιτρέπεις θα διαφωνήσω ελαφρώς μαζί σου.Εγώ θεωρώ ότι ως λαός παραείμαστε, για την ακρίβεια, πολιτίκ (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός)Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να μας θεωρεί ως κοινωνία αδιάφορη πολιτικά: Πενταμελή, δεκαπενταμελή, φοιτητικές παρατάξεις (με λυσσώδη μαχητικότητα για όλους τους λάθος λόγους), συνδικαλισμός (ασχολίαστο), άπειρα κόμματα, χιλιάδες υποψήφιοι στις τοπικές, οι πιο πολλοί υποψήφιοι στην Ευρώπη για τις ευρωεκλογές, συγκεντρώσεις (ακόμα και το 2014) σε κεντρικές πλατείες με σημαιάκια.Αν αυτό είναι απολιτίκ, δεν μπορώ να φανταστώ το αντίθετό του...Στο θέμα της αποχής θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά με μια διαφοροποίηση. Είμαι κι εγώ από τους πολίτες που δεν έχουν ψηφίσει σε πάρα πολλές αναμετρήσεις. Για την ακρίβεια άρχισα να (ξανα)ψηφίζω το 2010. Τι πρέπει να κάνει κάποιος που δεν αντιπροσωπεύεται από κανένα απολύτως κόμμα; (Θεωρώ ότι το πρόβλημα αυτό έχει εκλείψει πλέον με την πληθώρα συνδυασμών) Είναι πιο υπεύθυνη στάση να ψηφίσει κάτι που δεν υποστηρίζει; Να ψηφίσει κάποιον γραφικό για πλάκα; Η μήπως να δηλώσει την δυσαρέσκεια του απέχοντας και να δώσει έτσι έρεισμα και πρόσκληση σε ανθρώπους που θέλουν να βγουν στην πολιτική σκηνή αλλά θεωρούν ότι δεν υπάρχει χώρος;Το ερώτημα αυτό, προσωπικά, δεν το έχω απαντήσει ακόμα τελεσίδικα. Παρόλαυτα, όταν δεν έχω κάποιον να υποστηρίξω - δεν ψηφίζω.Είναι μια απολύτως συνειδητή πολιτική πράξη.