Το "χρονια πολλα σε ΟΛΕΣ τις μανουλες" νομιζω πρεπει να γινει "χρονια πολλα στις ΑΛΗΘΙΝΕΣ μανουλες",δυστυχως δεν το αξιζουν ολες παιδια.Εγω θα παρω τηλεφωνο την δικη μου γιατι εχει καταλαβει τα λαθη της και την αγαπαω.Τωρα ειμαι 32 αλλα η παιδικη και εφηβικη μου ηλικια ηταν μαλλον οι πιο ασχημες περιοδοι της ζωης μου. Δυστυχως θυμαμαι περισσοτερο (και λιγοτερο τις καποιες καλες στιγμες) τους τσακωμους με τον πατερα μου,την μητερα μου να με κυνηγαει με την μυγοσκοτωστρα (!) για ψιλου πηδημα, τα ζορικα οικονομικα προβληματα, την παντελη ελλειψη επικοινωνιας και την μιζερια.Οταν εφυγα για σπουδες και αναγκαστηκα να δουλευω ταυτοχρονα, ανεξαρτητοποιηθηκα. Τωρα πια, οποτε επιστρεφω στο χωριο μου για λιγες μερες παντα με ρωταει αν μου εχουν μεινει ψυχολογικα απο τοτε,αν ηταν πολυ σκληρη μαζι μου και γενικα βλεπω οτι εχει γινει πια πολυ ευαισθητη.Δε θελω να σας πω την ιστορια της ζωης μου, αλλα μαμαδες εχετε υποψιν σας οτι μετρανε πολυ τα πρωτα χρονια της ζωης των παιδιων σας και προσπαθηστε να το συνειδητοποιησετε απο νωρις και οχι οταν φυγουν και μεινετε "σαν οι κουκοι με τους συζυγους σας" (οπως λεει η δικια μου :)
