Παρακαλώ να μην είστε μικρόμυαλοι. Παρόμοια συστήματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες οι οποίες έχουν πάει πολύ μπροστά από θέμα παιδείας, στις οποίες ωστόσο υπάρχει οργάνωση, και καθόλου "αιώνιοι φοιτητές". Η ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια είναι κάτι το παρακινδυνευμένο, αλλά σκεφτείτε το θέμα του "νέου λυκείου". Πανελλαδικές από την πρώτη λυκείου; Σε 15χρονους εφήβους; Και παρόλα αυτά, συνεχίζουν να λένε ότι αυτά "είναι τα καλύτερα μας χρόνια" Και για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, γνωρίζετε πόσοι μαθητές τις πρώτης και τις τρίτης (γιατί καταργήθηκε για την τρίτη λυκείου το δικαίωμα μείωσης των μορίων, σε περίπτωση που ο μαθητής άνηκε σε πολύτεκνη/τρίτεκνη οικογένεια), καταφεύγουν σε ψυχολόγους για να αντιμετωπίσουν τις τυχόν καταθλίψεις/κρίσεις άγχους που έχει δημιουργήσει το εκπαιδευτικό σύστημα; Πλέον μιλάμε για νέους, οι οποίοι βλέπουν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια τους. Και σε καμία περίπτωση δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αυτά. Και εγώ μια από αυτούς τους "νέους" είμαι. Και δηλώνω αγανακτισμένη, απογοητευμένη και απίστευτα θυμωμένη. Είμαστε η μόνη ελπίδα τις χώρας να πάει μπροστά. Και όλοι τους καταστρέφουν κάθε ελπίδα για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Πλέον όλοι -ανεξαρτήτως- κοιτούν το συμφέρον τους. Το κάθε κόμμα προσπαθεί να κάνει κυβέρνηση, και μετά να "μπαλώσει" όσο ποιο γρήγορα γίνεται τις πληγές που έχουν δημιουργήσει στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα του αρχαίου πολιτισμού, της δημοκρατίας, της πλούσιας ιστορίας και των τεχνών. Πιστεύω ακράδαντα ότι είμαστε η ντροπή της ιστορίας μας. Γενικά, για να μην πολυλογώ, και εμείς σαν μαθητές, και οι γονείς μας οι οποίοι βλέπουν το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος από την οπτική γωνία του γονιού, ψάχνουμε όλοι μας ένα τρόπο να σωθούμε, ένα τρόπο, μια πρόταση σαν την παραπάνω, κάτι να μας σώσει. Γιατί κυριολεκτικά, πλέον ορισμένοι το βλέπουν ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Οι γονείς μαζί με τα φροντιστήρια, πληρώνουν και έναν ψυχολόγο γιατί "δεν είναι καλά το παιδί, έχει πολύ άγχος". Γινόμαστε πειραματόζωα, και δοκιμαζόμαστε καθημερινά για τις αντοχές μας. Μα κάποια στιγμή ο άνθρωπος κουράζεται.Δεν γνωρίζω αν αυτά που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ισχύουν, μα θα ήθελα να το αποδείξουν.Παρ' όλα αυτά, λυπάμαι. Λυπάμαι απίστευτα πολύ. Και ντρέπομαι. Και θα ήθελα, αν όχι απαιτούσα να αισθάνονται λίγο ντροπή και λίγες τύψεις και αυτοί που κυβερνάνε αυτή την χώρα (ή να πω ερείπιο;). Λυπάμαι...