Λοιπόν, διαβάζοντας αυτό το γράμμα και όντας από τη μεριά και του καθηγητή και του μαθητευόμενου, θεωρώ πως πρέπει να τονιστούν τα εξής σημεία:1. Η τεμπελιά δεν ανταμοίβεται, το κορίτσι το αναγνωρίζει ότι δεν δούλεψε όπως έπρεπεΑΛΛΑ2.Είναι πολύ σπουδαίο να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε, και πραγματικά η συγκεκριμένη μαθήτρια έκανα το μισό. 3. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια (και δυο και τρεις) αποτυχίες, αρκεί να έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε ή να παλέψουμε για να ξανασηκωθούμε. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν όντως το κορίτσι το θέλει πραγματικά και αν όντως θέλει να προσπαθήσει ξανά ή αν θα είναι και την επόμενη χρονιά δε βαριέσαι. Γιατί ας το παραδεχτούμε, υπάρχουν και αυτοί οι μαθητές.Αν το θέλει πραγματικά, με τη βοήθεια της οικογένειας της θα τα καταφέρει4. Τέλος, νομίζω, πως ιδίως σε τέτοιους καιρούς, θα πρέπει να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και να πούμε στους γονείς μας ότι δεν θέλουμε να δώσουμε πανελλήνιες. Αν δεν θέλουμε να δώσουμε πανελλήνιες, ας μη δώσουμε! Αλλά να κάνουμε κάτι, να μην καθόμαστε άπραγοι και να περιμένουμε από τους γονείς μας να μας ταϊζουν μια ζωή. Να μάθουμε μια τέχνη ή ακόμα ακόμα αν δεν έχουμε αποφασίσει για το μέλλον μας, να ασχοληθούμε με τον εθελοντισμό, για να αντιληφθούμε τι σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπο.Συμφωνώ απόλυτα πως οι πανελλήνιες δεν είναι το παν, για τα παιδιά που προσπαθούν...