Σ'ευχαριστούμε για το κείμενο Δημήτρη. Είναι όμορφα γραμμένο, και πολλές στιγμές νιώθεις να περιγράφεται μια ραχοκοκαλιά πραγματικής ψυχής. Εμένα, τώρα πια, μου φαίνεται ότι υπάρχουν αυτοί που επιμένουν να προσπαθούν να βρουν κάτι γοητευτικό και όμορφο στην Αθήνα, που επιμένουν να προσπαθούν να δουν κάτι γοητευτικό και σχεδόν μαγικό που κρύβεται σε μικρά σημεία μέσα σε αυτή την αυτονόητη πια ασχήμια, κι αυτοί που βλέπουν ξεκάθαρα ασχήμια και κατάντια και δεν θέλουν να προσπαθήσουν να το ωραιοποιήσουν με οποιοδήποτε τρόπο, μόνο να καταφέρουν αν βρουν έναν τρόπο να επιβιώσουν μέσα σε αυτό. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Δυστυχώς, δεν την έβλεπα γοητευτική. Δυστυχώς, δεν μπορώ να δω μαγεία σε αυτή την κατάντια. Όμως, μου είναι πολύ ευχάριστο να διαβάζω τα λόγια κάποιου που μπορεί να τη βλέπει, να τη βλέπει πραγματικά κι όχι να προσπαθεί να περιγράψει ή να ανακαλύψει κάτι γοητευτικό μπας και πείσει τον εαυτό του. Καλή συνέχεια