Διευκρινίζω κι εγώ ότι κατά κανένα τρόπο δεν θα κάλυπτα προσωπικά απόψεις όπως αυτές στις οποίες παραπέμπει ο Steliosl. Προσωπικά η ταύτιση των Εβραίων, διαχρονικά μάλιστα , με την οικονομική εκμετάλευση, τον καπιταλισμό σήμερα, κ.λ.π. είναι απελπιστική και βαθιά "αντιδραστική". Άχαρη και απογοητευτική για τον Πανούση και τον κάθε καλλιτέχνη. Παρόλα αυτά είναι ένας σατιρικός καλλιτέχνης έχει μια παλέτα και μια μεθοδολογία που εκτρέπεται όταν η ιδεολογική του βάση είναι προβληματική, Αν όμως σκεφτούμε τον τρόπο που όλη η αριστερά αντιμετώπισε το Παλαιστινιακό, την έλλειψη κουλτούρας στράτευσης στο ανττισημιτικό "στρατόπεδο, και το ίδιο το πρόβλημα της πολιτικής του Ισραήλ στην περιοχή του, είναι δυστυχώς αρκετά αναμενόμενο. "Ὀποιον" έλληνα, αριστερό , κεντρώο, και εν πολλοίς και δεξιό "ξύσεις "λίγο στην επιφάνεια θα έρθεις σε επαφή με αυτό το φαινόμενο. Οφείλεται επίσης και στην ιστορική λήθη, την έλλειψη ταύτισης -συμπόνοιας με την Καταστροφή των Εβραίων και στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με μια ανάλγητη στην ιστορική μνήμη και συνείδηση ευμάρεια των μεταπολεμικών μας χρόνων. Συμβαίνει λοιπόν και στις καλύτερες οικογένειες, και ο Πανούσης είναι παιδί της εποχής του. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν δυσάρεστες πλευρές, που συνήθως μειώνουν και την τέχνη τους. Έχει να κάνει επίσης με την πολυπρισματική και απατηλή σχέση με το κοινό του, που ανέφερα και πριν. Αν δεν είμαστε είκοσι χρονών, στρατευμένοι σε μια υπόθεση, δεν μπορούμε να μετράμε ένα καλλιτέχνη με μία συγκεκριμένη μεζούρα, να δούμε ποιος χωράει στα στάνταρ μας ποιος μένει έξω. Και στον ενθουσιασμό μου για τον Πανούση δεν τόνισα επίσης ότι η Ελλάδα πρέπει να υποστηρίξει τους καλλιτέχνες της και δη τους σατιρικούς, τέτοιοι "διαγωνισμοί " λοιπόν Λαζόπουλου -Πανούση κ.λ.π. είναι χαριτωμένοι για μια καλοκαιρινή συζήτηση σε μια παρέα. Ή και ένα ανάλαφρο αρθράκι. Ίσως κι εγώ παρασύρθηκα από την ανάγκη μου να αποτιμήσουμε έναν καλλιτέχνη σοβαρά και με αγάπη για τη δουλειά του, που συνήθως αντιμετωπίζεται με μια ιδιότυπη αποδοχή ή απέχθεια..