Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι μπροστά από την εποχή του. Έτσι οφείλω να μεταφέρω ότι την διαμάχη μεταξύ «κανονικής» και «τηλεοπτικής» σάτιρας ο Τζιμάκος την είχε προβλέψει πολλά χρόνια πριν. Την είχε βάλει μάλιστα και σε στίχο τραγουδιού (Μεταφέρω αυτολεξεί): «Μ' αγαπάς, σ' αγαπώ, μα η αγάπη είναι ζάλη, Μου 'ρχεται εμετός, αρσενικός τοκετός, Παρά φύσιν γεννώ, το ξανθό μογγολάκι, είναι αγνώστου μητρόςτο φωνάζουνε ΛΑΚΗ» («Καπρί Σε Φινί» – LP: Χημεία και Τέρατα - 1987). Μόνο στο χρώμα του μαλλιού έπεσε έξω ο μπαγάσας. Αλλά και πάλι αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί. Ίσως τότε, στα οράματα του, είδε να γεννάει τον Λαζόπουλο με ξανθιά περούκα! Ποιος ξέρει!