Απολειφάδια βασιλοχουντικών εποχών ή τερατογενέσεις της νυν πολιτισμικής μας παρακμής, οι φασίστες όχι απλά ζούσαν πάντα ανάμεσά μας, αλλά ανέκαθεν διεκδικούσαν κομμάτια πολιτικής εξουσίας από το οικονομικό κατεστημένο με το οποίο διαπλέκονταν και για το οποίο εκτελούσαν χρέη μπράβου. Από τους γερμανοτσολιάδες (Παπαδόγγονας, Ταβουλάρης, Ράλλης κ.α) που πήραν αξιώματα από την "λαϊκή"-και καλά- δεξιά, έως τους Χουνταίους της επταετίας και την σημερινή ηγετική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, πάντα παίζανε τον ίδιο εφιαλτικό ρόλο. Το ξεδιάντροπο ξεπούλημα κάθε λαϊκού και εθνικού συμφέροντος προς όφελος παλιών και νεόκοπων ολιγαρχών με αντάλλαγμα την παραμονή στην εξουσία, πού τόσο αφροδισιακά λειτουργεί, όταν διανθισμένη με την απαραίτητη δόση (παρα)κρατικής βίας εξάπτει τις παραφιλικές διαστροφές τους. Η πραγματική τραγωδία όμως και πιθανότατα και η βασικότερη αιτία των διαχρονικών πολιτικών μας προβλημάτων είναι η απήχηση που έχουν τα φασισταριά σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Αιώνες σκοταδισμού, θρησκοληψία, δεισιδαιμονίες, καλλιέργεια εθνικιστικού φανατισμού μέσω εθνικών μύθων, έλεγχος της πληροφόρησης και επιλεκτική ενημέρωση κρατάν την ακροδεξιά σε ηγεμονική θέση και όπως λέει και ο Μπαλτάκος "Μπορούμε να κυβερνάμε και άλλα 50 χρόνια". Πρέπει να το χωνέψουμε καλά , ότι ο Φασισμός νικιέται βραχυπρόθεσμα με την βία, αλλά μεσομακροπρόθεσμα με την εγκατάσταση σύγχρονης ανθρωπιστικής παιδείας. Αυτό που (σκόπιμα) δεν απέκτησε ποτέ αυτή η χώρα και που οφείλει να είναι η πρώτη και πιο απόλυτη προτεραιότητα για μια κυβέρνηση της αριστεράς, εάν ποτέ υπάρξει.
