Άγιε, ωραίο πράγμα ο διάλογος. Η πλάκα είναι ότι παρότι φαίνεται να διαφωνούμε σε αρκετά συμφωνούμε. Εντοπίζω 4 σημεία:Συμφωνώ ότι το τίμημα των ιδιωτικοποιήσεων δεν πρέπει να είναι εξευτελιστικό. Αλλά πως ορίζεται αυτό; Μήπως χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να μην αλλάξει τίποτα συγκρίνοντας με ένα φαντασιακό τίμημα; Μήπως το πραγματικό σε κάποια χρόνια είναι ακόμα χαμηλότερο; Δεν αρκεί να θελεις κάποια λεφτά για κάτι, πρέπει να βρεις και κάποιον πρόθυμο να σου τα δώσει.Η πτώση τιμολογίων λόγω του ανταγωνισμού είναι κοινός τόπος. Κοίτα λίγο τα καταναλωτικά προϊόντα γύρω σου, πχ υπολογιστές και κινητά. Φαντάζεσαι να τα παρήγαγε ένα μονοπώλιο; Για ποιό λόγο να βελτιώσει το προϊόν και να μειώσει το κόστος του, αφού ελλείψει εναλλακτικής όλοι θα το προτιμήσουν; Και μην μπούμε στη κουβέντα των χωρών παραγωγής (που μπορεί να συμφωνήσουμε), σκέψου τι συνέβαινε και παλιότερα. Παράλληλα, αν το κράτος μπορεί να επιβάλλει αντιμονοπωλιακούς κανόνες δεν νομίζω ότι χρειάζεται ενεργή παρέμβασή του στην οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα, ίσως προς τα παρόν χρειάζεται, αλλά ελπίζω κάποτε αυτό να παύσει.Όταν θεωρώ ότι έχω περισσότερες υποχρεώσεις και λιγότερα δικαιώματα από κάποιους συμπολίτες μου, δεν έχω υποχρέωση να διεκδικήσω κοινωνική δικαιοσύνη, δηλ. ισοπολιτεία; Δεν θέλω να είμαι σε πλεονεκτική θέση, θέλω να είμαστε ίσοι. Αυτοί θέλουν; Δεν είμαστε απέναντι, εκ των πραγμάτων; Είναι δυνατόν να θεωρείς ότι δεν πρέπει να υπάρξει διχασμός, όταν θέλουν να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονταιτο δημόσιο ταμείο εις βάρος των υπολοίπων. Τέλος, διάβασα την συνέντευξη του κ. Τροχόπουλου. Συμφωνώ ότι ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μπράβο του. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να περιμένεις να λειτουργούν όλοι έτσι, η πραγματικότητα το διαψεύδει: άλλοι δεν θέλουν και άλλοι δεν μπορούν. Πιστεύω ότι πρέπει να συμφωνήσουμε σε απλούς κοινούς κανόνες για όλους, που να επιτρέπουν να ξεχωρίσεις, αλλά δεν θα σου επιτρέπουν να παρασιτείς. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να είσαι ελεύθερος και υπεύθυνος.
