Κατ' αρχήν, Άρη Δημοκίδη, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το άρθρο! Από τούδε και στο εξής σε θεωρώ φίλο μου! Με γλίτωσες από πολύ άσκοπο κόπο, ώστε τώρα, με μία απλή κοινοποίηση του παρόντος άρθρου στις αγαπημένες μου - πλην όμως ψυχοπαθολογικά έρμαια της χειρότερης "πολιτισμικής" περιοδου που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα - φίλες και γνωστές, να ησυχάσω επιτέλους από τις "εποικοδομητικές" τους απορίες.Κατά δεύτερον, βρεθηκα κι εγώ στην δυσάρεστη θέση να υποκείψω στις προτροπές (εκβιασμό θα το έλεγα) μίας ανώμαλα ανήσυχης φίλης μου να παρακολουθήσουμε το θεάρεστον τούτο δημιούργημα στην μεγάλη οθόνη.Ευχαρίστως να σας έκανα μία νοητική ξενάγηση στον βόθρο της σύγχρονης σκέψης (ή της ανύπαρκτης κριτικής σκέψης) αλλά το τελευταίο μου σημερινό γεύμα θα ήθελα να παραμείνει στο στομάχι μου και όση νοημοσύνη μου απέμεινε να προστατευθεί από την πρωτοφανή παγκόσμια επιδημική μόλυνση της υπερπλεονάζουσας ηλιθιότητας... Και υπόψιν, εξαντλώ κάθε διάθεση επιεικούς έκφρασης! Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν τον υπέροχο, κατα τ' άλλα, κόσμο μας. Για την φίλη μου όμως - και τις περισσότερες κοπέλες που παρατηρούσα στο cinema - δεν υπάρχει καμία ελπίδα και ούτε θα έπρεπε να υπάρχει. Αναζητώ άλλον βιώσιμο πλανήτη να μεταναστεύσω αλλά ακόμα και η τεχνολογική μας εξέλιξη ασχολείται περισσότερο με την βελτίωση των μπότοξ και τον σεξουαλικών αξεσουάρ, με αποτέλεσμα να είμαι φυλακισμένος στον τοξικό κι εκφυλισμένο πλανήτη γη. Ουφ, τα είπα και κάπως ξαλάφρωσα.. κάτι είναι κι αυτό..