Νομίζω ότι είμαι ο Σκρουτζ των χάπενινγκ. Όλα μου ξυνίζουν. Δεν ξέρω, μάλλον είναι που, ενώ είμαι 100% υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων, τα επιχειρήματα που προβάλλω υπέρ αυτής στηρίζονται 100% σε λογικές (κατλα την κρίση μου πάντα) επαγωγές, και 0% σε συναισθηματισμούς.Ίσως γι'αυτό τέτοιου τύπου δρώμενα μου φαίνονται πάντα κάπως γραφικά, μελό μην πω... Δηλαδή συγγνώμη, μπήκαν οι "Καρυάτιδες" τώρα και έψαχναν την "αδελφή" τους; Μήπως τραγουδούσαν και "Του νεκρού γιου"; Δε μπορώ να αγνοήσω τις καλές προθέσεις, αλλά αναρωτιέμαι πόσο βοηθούν πραγματικά τέτοιου τύπου κινήσεις.
