Η θεώρηση προς την οποία κλίνω είναι αυτή που δίνει έμφαση στη σημασία της ενότητας ενός έργου. Όσον αφορά τα λεγόμενα "Ελγίνεια', αυτό ισχύει στο έπακρο. Έχουμε δηλαδή εμείς τα μισά μάρμαρα, και τα μισά λείπουν. Είναι τιμή προς το μνημείο - και όχι ειδικά προς την Ελλάδα - η συνένωσή του σε ένα μουσείο, και μάλιστα λίγα βήματα από το κτίσμα από το οποίο προήλθε η ζωφόρος.Είχα ξεχάσει αυτό που σημειώνει παρακάτω ο/η decremir, ότι την καρυάτιδα δεν την διεκδικούμε καν - αν και θα το έβρισκα δίκαιο, αφού κι εκείνη αποτελεί τμήμα του Ερεχθείου.Αντίθετα, διάσημα γλυπτά όπως η Αφροδίτη και η Νίκη (στο Λούβρο) είναι αυθύπαρκτα, και δεν βρίσκω προβληματική την παραμονή τους εκεί. Θεωρώ ότι το ζήτημα δεν είναι ο επαναπατρισμός μνημείων, αλλά μόνον η συμπλήρωσή τους. Το ίδιο θα υποστήριζα για οποιοδήποτε τμήμα μηνμείου, πχ αιγυπτιακού ή ινδουιστικού, το οποίο βρίσκεται μακριά από το υπόλοιπο κτίσμα. Όχι όμως για αγάλματα, πίνακες ή κινητά ευρήματα (εξάλλου τότε θα μιλούσαμε για πραγματικό ξήλωμα πολλών μουσείων, η αντίδραση θα ήταν τεράστια, δεν θα επέστρεφε ποτέ τίποτα, ούτε τα πλέον στοιχειώδη).