Και μετά ξύπνησες, αγαπητέ συγγραφέα της επιστολής, που πιστέυω ότι είσαι ο ίδιος gay και θα ήθελες να ήσουν ο παραλήπτης της... Εγώ είμαι 41 χρονών, γιατρός και ομοφυλόφιλος, δεν παραπονούμαι ότι έζησα τραγωδίες, αλλά φυσικά τέτοια επιστολή δεν έλαβα....@Αγαπητέ Γρηγόρη,Μπορείς να αναζητήσεις το βιβλίο "1 Έφηβος στους 10" ή τη βελτιωμένη 2η έκδοση "2 Έφηβοι στους 20" Υπάρχουν πολλές ιστορίες εφήβων... Όλα είναι εδώ, από τις πιο ονειρικές, μέχρι και κάποιες που θέλουν γερό στομάχι. Πάντως υπάρχουν αρκετοί γονείς στους οποίους το προεξάρχον συναίσθημα είναι ότι το παιδί τους κινδυνεύει εκεί έξω και αντανακλαστικά θέλουν να το προστατέψουν. Αντιλαμβάνονται το "δύσκολο χαρτί". Υπάρχουν φυσικά και δυσκολότερα. Είναι όμως πιστεύω από τα πιο δύσκολο, κυρίως γιατί δεν υπάρχει υποστήριξη ούτε από την οικογένεια, ούτε από την κοινωνία, σε αντιδιαστολή με την αναπηρία ή το να ανοίκεις σε κάποια περιθωριακή κοινωνική ή εθνοτική ομάδα). Γι' αυτό και οι ομοφυλόφιλοι είχαν υψηλότερα ποσοστά θανάτου στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (περίπου 60% έναντι 20% των Εβραίων). Εμπάθεια δεσμοφυλάκων και λοιπών κρατουμένων και μηδενική υποστήριξη από τους απ' έξω. Πχ για κάποιον άλλο, όλο και κάποιος απ' έξω θα έψαχνε κάποια δυνατότητα να παρακαλέσει, έστω να λαδώσει, για να είναι σε καλύτερη μοίρα. Επίσης οι περισσότεροι κρατούμενοι του "άρθρου 175" όταν άνοιξαν τα στρατόπεδα, απλώς μεταφέρθηκαν σε άλλες φυλακές, σα να μην είχαν εκτείσει ήδη αρκετή ποινή....
