για όποιον ξέρει από ρεμπέτικο, κι εννοώ να το ξέρει ως ολοκληρωμένο στοιχείο μέσα στη συνέχεια των μουσικών της Ελλάδας και της ανατολικής Μεσογείου, το ρεμπέτικο του Ξαρχάκου είναι κακό. Η πλειονότητα του Ξαρχάκου είναι κακή. Εξιδανικεύει τα πάντα. Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια, και δωσ' του μπαλέτα με τους 'λεβέντες του Πειραιά'. Ρεμπέτικο, και δώσ' του θλιμμένα χρόνια πλην νοσταλγικά και λαούτα χράτσα χρούτσα στην ενορχήστρωση. Γράφει μια μακαμική εισαγωγή (ημιτόνιο ημιτόνιο τόνος ημιτόνιο τριημιτόνιο ημιτόνιο), το γυρνάει σε ματζοράκι στο κάντο. Ψάξε και το βιασμό του Επιταφίου που έκανε στο γιουτούμπ, όπου κυρίαρχος ήχος είναι τα κλαπατσίμπαλα (https://www.youtube.com/watch?v=_DkBhbELX7w). Όταν ο Στήβεν Χίλλεμπεργκ (θαλάσσιος βιολόγος και πατέρας του Μπομπ Σφουγγαράκη) εμπνεύστηκε τον Καλαμάρη, πρέπει να άκουσε Ξαρχάκο.
