Ε όχι διαφωνώ... Εγώ είμαι 25 και τα τελευταία πέντε χρόνια έχω μοιραστεί φόβους και όνειρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στην πλατεία πίσω από τη Ροτόντα με μια μπύρα στο χέρι, στα γρασίδια της φιλοσοφικής ενώ παίζει κάποιο καμμένο συγκρότημα, στα γρασίδια του λευκού πύργου παρέα με σκυλιά που προσπαθούν να κλέψουν τη σακούλα με τα σουβλάκια. Γνώρισα ανθρώπους με φαντασία και ταλέντο σε μικρά θεατράκια ή μέσα από ερασιτεχνικά διηγήματα. Ξύπνησα σε παραλία της Γαύδου κι ένας κόκορας κακάριζε στα δύο μέτρα. Οπότε βλέπεις και σ'αυτή την εποχή μπορείς να ζήσεις ωραίες στιγμές και να γιορτάσεις που είσαι νέος κι ωραίος κι ας μην έχεις "μία" όπως λες. Δεν καθορίζουν τα λεφτά τέτοια πράγματα. Αρκεί να βρεις ανθρώπους που να κάνουν όνειρα... Το σίγουρο είναι πως ενώ άλλες γενιές μπορούσαν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και να δουλέψουν πάνω σε αυτά που αγαπούν, εμείς ίσως να δυσκολευτούμε παραπάνω. Ίσως και να φοβόμαστε να παλέψουμε, δεν ξέρω...