Καποιοι ανθρωποι ακομα επιβιωνουν, ακομα ανταποκρινονται στις ολοενα αυξανομενες και σε αρκετες περιπτωσεις αδικες υποχρεωσεις που τους εχουν επιβληθει..Αυτο που με τρομαζει ειναι οτι ακομα κι αυτοι, βιωνουν πια για τα καλα πως ο,τι και να κανουν, οσο και να προσπαθησουν, η καταληξη θα ειναι η ιδια..Καποια στιγμη απλα δεν θα μπορουν.Και τοτε τι?Πως το αφηνεις πισω σου ολο αυτο?..Αφου μ'αυτο μεγαλωσες, αυτο σε προσδιοριζει..Αυτο εισαι.Η ζωη ειναι ενας αγωνας.Αρκει να βλεπεις φως, να πιστευεις, να ελπιζεις.Απελπιζομαι στη σκεψη πως δε μπορουμε τιποτα να ορισουμε πια.Και αυτο ειναι πια καλα μπολιασμενο στο μυαλο μας.Γι'αυτο και υπαρχει τοση αδρανεια..Δεν ξερω αν μου εχει μεινει πια οργη.Σιγουρα εχω μεσα μου τον φοβο.Κι αυτο με κανει δυστυχως ανελευθερη.Εμενα και τοσους αλλους.Τους περισσοτερους δυστυχως..