Και το τραγικότερο όλων είναι ότι όσοι από τη συγκεκριμένη γενιά συμμετείχατε στη φούσκα του lifestyle (γιατί μην απατάστε, υπήρχε και πολύ κόσμος που τα πόδια του πατούσαν στο έδαφος και έβλεπαν ότι κάτι δεν πάει καλά), είναι ότι συνεχίζετε να μας τα πρήζετε μιλώντας νοσταλγικά ή γεμάτοι τύψεις για το τι ζήσατε και τι δε ζήσατε. Τη λογική του "όλα περιστρέφονται γύρω απ'την καταπληκτική πάρτη μου" ακόμα να την αποβάλλετε. Τι θα'πρεπε δηλαδή να λένε οι σημερινοί 18, 20, 22ρηδες τότε που δεν έζησαν και πιθανότατα δε θα ζήσουν ποτέ κάτι να τους γεμίσει ελπίδα; Αρκετά με τις αναλύσεις και τα αυτομαστιγώματα κατόπιν εορτής, δεν ενδιαφέρουν κανέναν πέραν από εσας τους ίδιους.
