Πολυ ωραιο το αρθρο!!Παντως εσεις τουλαχιστον ζησατε εστω και για λιγο σαν ''βασιλιαδες του κόσμου''.. Με εμας τι γινεται? (19 χρονων) βγηκαμε τωρα στον πραγματικο κοσμο, κι εμεις νέοι, ωραίοι, έξυπνοι και ταλαντούχοι με ονειρα αλλα περισσοτερους φοβους. Δεν αραζουμε πια σε πλατειες και δεν μοιραζομαστε τις σκεψεις και τα σχεδια μας, εχουμε μαθει να ζουμε με εναν αυτιστικο τροπο ο οποιος μας εχει βολεψει και μαζι με εμας και τους γονεις μας γιατι δεν ανησυχουν πια για το που τριγυρναμε και με ποιες παρεες ειμαστε. Εμεις πιο πιθανον ειναι να παρουμε ενα σακιδιο και να παμε με το ΚΤΕΛ μεχρι την Πατρα παρα να γυρισουμε με το interail ολη την Ευρωπη γιατι δεν υπαρχει ''μια'', και ο υπνος κατω απο καποιο δεντρο δεν ειναι πια και τοσο καλη ιδεα γιατι πια τρεμεις και τη σκια σου. Εχουμε την θεληση να μαζεψουμε εμπειριες και να ομορφυνουμε τον κοσμο γυρω μας ομως βλεπουμε οτι αυτος ο κοσμος ασχημαινει μερα με τη μερα . Τωρα πια περισσοτεροι πεθαινουν απο ''μπαλκονι'' (αυτοκτονιες) παρα απο καρκινο και ναρκωτικα(αυτη ειναι η λυση η δικη τους στην απελπισια). Τουλαχιστον τοτε υπηρχε και μια ποιοτητα, πλεον εχουμε βουλιαξει απο τις φθηνες ψευτικες φιγουρες που πολλοι δυστυχως θεωρουν πως ειναι και προτυπα, εχουμε καταντησει να συζηταμε τι εκανε ο καθε μ#!$#$ς στην τηλεοραση αντι να κατσουμε να συζητησουμε για το μελλον μας, να ονειρευτουμε και να γελασουμε. Δεν ειμαι απαισιοξος ανθρωπος απλα ηθελα να κανω μια συγκριση και να πω πως κατα τη διαρκεια εκεινης της ζωης που ζησατε καποια στιγμη σας φτασαμε κι εμεις, δυστυχως για εμας σας φτασαμε στο σημειο της κατρακυλας και μαζι με εσας κι εμεις..