Την Κιτσοπούλου την πάω. Μ'αρέσει ρε παιδί μου το στυλ της, ο τρελλαμένος και πονεμένος αέρας της, η γραφή της (διάβασα Νυχτερίδες, είδα Μαιρούλα και Χαίρε Νυμφη, έχω δικαίωμα να μιλώ) και μοιάζει τόσο με μια φίλη μου στη φάτσα που τη συμπαθώ εξ'ορισμού. Τον Διάκο δεν τον είδα, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοιος πανικός. Σορρυ αλλά δεν μπορώ, δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου ν'ασχοληθώ σοβαρά με άρθρο του 1ου Θεματος. Ευχαρίστως να διαβάσω και ενδεχομένως να συμφωνήσω σε μια κακή κριτική για την καλλιτεχνική αξία της παράστασης και ακόμα και για τον πιθανώς άστοχο συμβολισμό που επιχειρεί αλλά όχι και να κάνω θέμα την παράσταση με κατινόστικο, εμετικό, προβοκατόρικο και τόσο άκομψο τρόπο, διαλύοντας κάθε έννοια καλού γούστου, τακτ και να μη μιλήσω γι'αυτό το -ο Θεός να το κάνει λειτούργημα- που το λένε δημοσιογραφία. Το ότι αυτή η εφημερίδα είναι πρώτη σε πωλήσεις νομίζω ότι είναι τρομακτικότατο και δέιχνει ότι μάλλον θα φάμε πολύ αγγούρι ακόμα.