Μένω στη Λ. Μακρυγιάννη και η αίσθηση/αντίληψη που λαμβάνω είναι ίδια με αυτή που περιγράφεις, η ασυνήθιστη ομορφιά των συνηθισμένων πραγμάτων με μια επιπλέον στρώση συνειδητοποιημένης ηρεμίας ότι όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να πορεύονται και να εξελίσσονται σε έναν δικό τους ρυθμό, ξένο από αυτόν που μας κατατρέχει σε προσωπικό επίπεδο.(Παρένθεση για μια ακόμα παρατήρηση στο κομμάτι του γεωγραφικού προσδιορισμού. Η Λ. Μακρυγιάννη συνεχίζεται και μετά τον σταθμό του ηλεκτρικού για ένα οικοδομικό τετράγωνο. Καθώς αυτό το κομμάτι της λεωφόρου έμενε πάντα εκτός πλάνων των δράσεων «εξωραϊσμού» του Δήμου οι γηραιότεροι κάτοικοί του το αποκαλούσαν «αποικία».)Από αυτό το κομμάτι της Λ. Μακρυγιάννη ο πατέρας μου πριν 65 χρόνια έπαιρνε το ποδήλατό του και κατηφόριζε μέχρι την παραλία με τους φίλους του για μπάνιο. Εδώ έμαθα να κάνω και εγώ ποδήλατο πριν 30 χρόνια. Θέλω να καταφέρω να μάθω εδώ στους γιούς μου ποδήλατο σε κάνα δύο χρόνια από σήμερα.